Κάποιες φορές οι εξορμήσεις που γίνονται εκτός συλλόγου αξίζει να αναφερθούν. Πιστεύω πως ο χειμερινός Πενταδάκτυλος είναι μια από αυτές. Το κείμενο αυτό το έγραψα για τον ΕΟΣ Καλαμάτας και το παραθέτω αυτούσιο.
Δευτέρα μεσημέρι και αρχίζουμε το ταξίδι μας από την Άρτα προς την Πελοπόννησο. Το αμάξι φορτωμένο με σκηνές, υπνόσακους, ορειβατικό εξοπλισμό και πολλά άλλα... Στόχος μας μέσα σε μια βδομάδα να επισκεφτούμε το Ναύπλιο, την Μονεμβασιά να φτάσουμε στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας το Ταίναρο αλλά και να περπατήσουμε στον Ταΰγετο. Επικοινωνούμε με τον ΕΟΣ Καλαμάτας και αποφασίζουμε να κάνουμε μια κοινή εξόρμηση.
Φτάνουμε στα γραφεία του συλλόγου την Παρασκευή το απόγευμα και εκεί συναντάμε την υπόλοιπη ομάδα. Συνολικά εννέα άτομα με τον εξοπλισμό μας ανεβαίνουμε στο βανάκι του συλλόγου και ξεκινάμε για την Αναβρυτή. Είναι η πρώτη φορά που θα περπατήσω στον Ταΰγετο και είμαι ενθουσιασμένη. Στόχος μας είναι να περπατήσουμε στην κορυφογραμμή του Πενταδάχτυλου, να ανεβούμε στον Προφήτη Ηλία, να κοιμηθούμε έξω και την επόμενη μέρα να κατεβούμε πιο χαμηλά ανάλογα με την όρεξή μας. Ο δρόμος μακρύς και με πολλές στροφές, οι πάντες με διαβεβαιώνουν πως η διαδρομή είναι πανέμορφη αλλά η νύχτα έχει πέσει οπότε δεν μπορώ να τους επιβεβαιώσω. Μετά από 2:30 ώρες οδήγησης φτάνουμε στο σημείο που θα αρχίσουμε την πεζοπορία μας. Στήνουμε τις σκηνές μας, μπαίνουμε στους υπνόσακους και ο ύπνος μας παίρνει κάτω από τον αστροφωτισμένο ουρανό.
Το πρωί 7 άτομα ξεκινάμε την πορεία μας προς τον Πενταδάκτυλο, άλλα δυο άτομα θα πάνε στο καταφύγιο της Σπάρτης και από εκεί θα ανέβουν στον Προφήτη Ηλία και θα είναι η ομάδα υποστήριξης που θα μας παραλάβει την Κυριακή. Φορτωνόμαστε τα σακίδιά μας και αρχίζουμε την ανοδική πορεία. Αποφασίζουμε να περάσουμε από τη θέση Τσάρκος και την κορυφή Σπανακάκι. Βρίσκουμε το καταφύγιο ανάγκης στον Τσάρκο με την σκεπή πεσμένη σε ένα τμήμα της και τα χιόνια να μπαίνουν μέσα. Παίρνουμε και πάλι την ανηφόρα για την κορυφή Σπανακάκι και από εκεί βλέπουμε σχεδόν όλο τον Πενταδάχτυλο να απλώνεται μπροστά μας. Ο καιρός είναι καλός με αποτέλεσμα το χιόνι να έχει «σουπιάσει», τα βήματα να ανοίγονται με κόπο και η πορεία να είναι αργή.
Καθώς περνάει η ώρα και ανεβαίνουμε κάθε κορυφούλα και ραχούλα του Πενταδάκτυλου ανακαλύπτουμε πως το ανάγλυφο έχει πιο πολλά ανεβοκατεβάσματα από ότι περιμέναμε ενώ η ποιότητα του χιονιού δεν είναι καλή. Τα χρήματα που επενδύσαμε σε εξοπλισμό φαίνεται να απέδωσαν μιας και τα πόδια των περισσοτέρων είναι στεγνά. Δυστυχώς ο φίλος μας ο Ηλίας υπερεκτίμησε τις δυνατότητες των παπουτσιών τα οποία έγιναν μούσκεμα και άρχισαν να τον ταλαιπωρούν. Φτάνοντας στο Σιδηρόκαστρο τα πράγματα δυσκολεύουν. Το πέρασμα σχετικά δύσκολο αλλά το ψυχολογικό κομμάτι ανεβάζει αρκετά τη δυσκολία μιας και οι λάθος κινήσεις δεν συγχωρούνται. Έτσι αποφασίζουμε να βάλουμε το σκοινί και να δεθούμε (κυρίως για ψυχολογικούς λόγους) για να σκαρφαλώσουμε.
Από εκεί και πέρα η πορεία μας συνεχίζεται ομαλά με αρκετά σκαμπανευάσματα. Καθώς πλησιάζουμε στην Αθάνατη ράχη βλέπουμε πως το μαλακό χιόνι θα μας καθυστερήσει πολύ και ίσως να μην προφτάσουμε να φτάσουμε στις Πόρτες πριν νυχτώσει. Επικοινωνούμε με την ομάδα που βρίσκεται στο καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης και αποφασίζουμε να κατεβούμε και εμείς εκεί για να δούμε τι θα κάνουμε. Καθώς κατεβαίνουμε χωνόμαστε όλο και πιο βαθιά στο χιόνι. Κάποια στιγμή το φως της μέρας μας αφήνει και βγάζουμε τους φακούς μας αλλά ήμαστε πλέον πολύ κοντά στο καταφύγιο. Μετά από λίγο βλέπουμε και τα φώτα του, το βανάκι μας περιμένει εκεί και αφού πίνουμε ένα τσάι αποφασίζουμε να κοιμηθούμε στο καταφύγιο και την επόμενη μέρα να κατεβούμε το φαράγγι του Βυρού μέχρι την Καρδαμύλη. Τα περισσότερα από τα πράγματά μας ταξιδεύουν για Καλαμάτα την ώρα που εμείς απολαμβάνουμε μια μακαρονάδα και ένα πιάτο φακές (περίσσευμα από τους προσκόπους που μένουν στο καταφύγιο).
Ξυπνάμε το πρωί της Κυριακής για να δούμε τον ήλιο να λάμπει και τους προσκόπους να μας προσφέρουν πρωινό. Κινούμαστε πάνω στο μονοπάτι Ε4 και σύντομα φτάνουμε στους Πενταυλούς. Σε όλη τη διαδρομή ακούω για την ομορφιά τους και πραγματικά όταν αντικρίζω το νερό να βγαίνει από πέντε τρύπες στο βράχο και τον μικρό καταρράκτη μαγεύομαι από την ομορφιά του. Συνεχίζουμε το δρόμο μας προς τον Άγιο Δημήτριο σε μια αρκετά κοπιαστική ανηφόρα στο τέλος της οποίας συναντάμε και χιόνι. Φτάνουμε στο Σωρό στον οποίο προσθέτουμε και εμείς την πέτρα μας και από εκεί κατηφορίζουμε για τον Άγιο Δημήτριο όπου κάνουμε μια στάση για να ξεδιψάσουμε στην πηγή του. Ακολουθούμε το Ε4 για λίγη ώρα ακόμα και το εγκαταλείπουμε για να πάρουμε το μονοπάτι 32 που διασχίζει το φαράγγι του Βυρού.
Το φαράγγι έχει αρχικά νερό το οποίο στη συνέχεια γίνεται υπόγειο και όπως πληροφορούμαι μόνο όταν έχει μεγάλη βροχόπτωση ρέει σε όλο του το μήκος, παλιότερα όταν ακόμα ο Ταΰγετος κρατούσε χιόνια όλο το καλοκαίρι το ρέμα έρρεε σχεδόν όλο το χρόνο. Αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι το ίδιο το μονοπάτι: πετρόχτιστο και φαρδύ σχεδόν σε όλο του το μήκος, νιώθω πως θα πρέπει να χρησιμοποιείται για πολλούς αιώνες. Πράγματι όπως με ενημερώνει ο Μανώλης αλλά και με μια έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο αναφέρει ότι πρόκειται για το μονοπάτι που ακολουθούσαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες για να φτάσουν στην Καρδαμύλη η ονομαζόμενη Βασιλική οδός. Σκέφτομαι πως χιλιάδες άνθρωποι πριν από μένα έχουν περπατήσει εκεί και έχουν θαυμάσει την ομορφιά του φυσικού τοπίου, ένα από τα πιο όμορφα φαράγγια που έχω δει, αρκετά φαρδύ στο μεγαλύτερο μήκος του ώστε να επιτρέπει στο φως της μέρας να παίζει ανάμεσα στα φύλλα. Δυστυχώς αυτό που κόπιασαν άνθρωποι επί αιώνες να κατασκευάσουν, μέσα σε λίγα χρόνια εγκαταλείφθηκε και παραδόθηκε στη λήθη με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία να έχει πέσει. Αναγκαστικά λοιπόν κινούμαστε κυρίως στην κοίτη του ποταμού και μόνο σε κάποια σημεία ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι. Το φαράγγι είχε και τη δική του ζωή μιας και σε πολλά σημεία βρίσκουμε πεζούλες και κάποια οικήματα κατεστραμμένα. Ίσως να ήταν ένα μέρος στο οποίο κατέφευγαν οι πρόγονοί μας για να προστατευτούν. Φτάνουμε στο Διλάγκαδο όπου συναντάμε το ρέμα Στενό Λαγκάδι που έρχεται από το Xαλασμένο. Εμείς κατηφορίζουμε μέσα στο ρέμα πηδώντας από πέτρα σε πέτρα. Στο διάβα μας βρίσκουμε και άλλα κτίσματα τα “μυτίκια” όπως μου λέει ο Αλέξης στα οποία κατέφευγαν οι αντάρτες στον εμφύλιο.
Μετά από περίπου 2 ώρες από το Διλάγκαδο βρίσκουμε το μονοπάτι που θα μας ανεβάσει στο Εξωχώρι. Ανεβήκαμε το χτιστό μονοπάτι που ενώνει το Εξωχώρι με τα Τσέρια και από εκεί κινούμαστε πάνω σε καλντερίμι αλλά και στον πυθμένα της θάλασσας η οποία κάποτε σκέπαζε την περιοχή αφήνοντας ως μάρτυρες κοχύλια μέσα στον βράχο. Στο δρόμο μας συναντάμε την εντυπωσιακή εκκλησία της Αγίας Σοφίας, με τις ιδιαίτερες αγιογραφίες όπως μου είπε ο Θοδωρής τις οποίες δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω. Από το σημείο αυτό η κατάβαση προς την Καρδαμύλη είναι εύκολη και γρήγορη και περνάει από τους τάφους των Διόσκουρων αλλά και τον εντυπωσιακό Πύργο των Μουρτζινών.
Επιτέλους φτάνουμε στην Καρδαμύλη και ο Αλέξης μας οδηγεί σε μια μικρή παραλία για να βουτήξουμε στη θάλασσα. Είναι το τρίτο μου μπάνιο για φέτος και είναι μόνο 5 Γενάρη, συνήθως αρχίζω τον Απρίλη αλλά εδώ είναι πιο νότια και μου φαίνεται πως είναι άνοιξη!!! Στο τέλος μας περιμένει μια έκπληξη, οι γονείς του Αλέξη έχουν μαγειρέψει φασολάδα και μας περιμένουν, έχουμε μαζευτεί όλοι όσοι ξεκινήσαμε την Παρασκευή από την Καλαμάτα. Τι πιο όμορφο από το να τελειώνεις μια γεμάτη μέρα μέσα στη φύση με φίλους και καλή παρέα!!! Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους βοήθησαν να μπορέσουμε να κάνουμε αυτή την πανέμορφη διαδρομή και να περπατήσουμε κυριολεκτικά στα βήματα των αρχαίων Λακαιδεμονίων και όχι μόνο.
Ίνα
