To πρωινό ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο αλλά όλοι γνωρίζαμε ότι αξίζει τον κόπο. Πλατεία Κιλκίς λοιπόν, 06:30 το πρωί και φύγαμε για την εξόρμηση μας. Η συμμέτοχη αρκετά ικανοποιητική και προορισμός η πανέμορφη περιοχή της Βάλια Κάλντα και συγκεκριμένα η κορυφή Κακοπλεύρι Μηλιάς (2.159 μ) μέσω Σαλατούρας. Στο λεωφορείο ο αρχηγός της εκδρομής, ίσως ο μοναδικός που είχε ενέργεια τέτοια ώρα, μας έδωσε κάποιες πληροφορίες για την πορεία που θα ακολουθήσουμε.
Μετά από περίπου 2 ώρες το group ήταν έτοιμο για την ανάβαση. Η πορεία στο μεγαλύτερο κομμάτι της θα ακλουθούσε δασικό δρόμο και αυτό έκανε το βαθμό δυσκολίας της μικρότερο. Ο καιρός για ακόμα μια φορά εξαιρετικός θα βοηθούσε έμπειρους και μη στη διάρκεια της ανάβασης. Λίγη ώρα μετά την εκκίνηση τα πρώτα χιόνια ήρθαν να διαψεύσουν την πρόβλεψη ότι ο χειμώνας φέτος δεν θα έκανε την εμφάνιση του. Βέβαια υπό άλλες καιρικές συνθήκες το χιόνι θα ήταν περισσότερο, σταθήκαμε επομένως τυχεροί γιατί το ύψος του δεν έκανε τη διαδρομή μας δύσβατη. Ανηφορίζοντας η εναλλαγή του τοπίου με δάση κωνοφόρων και αμέτρητα ρυάκια που σμίλευαν το χιόνι έκανε την πορεία μας όλο και πιο ευχάριστη και μετρίαζε την κούραση από το συνεχές περπάτημα. Πρώτη μεγάλη στάση στο διάσελο και προσωπική απόφαση για το ποιος θα συνεχίσει μέχρι την κορυφή.
Από εκεί και πάνω το βουνό είναι σαφώς πιο γυμνό αλλά η θέα των γύρω βουνών (Περιστέρι, Τόμαρος, Μιτσικέλι, Τύμφη, Σμόλικας) μας αποζημιώνει. Το περπάτημα μας είναι πιο βαρύ αλλά το χιόνι σε αρκετά καλή ποιότητα να διευκολύνει το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μετά από περίπου 1,5 ώρα από την πρώτη στάση και περίπου 4,5 από το ξεκίνημα ο στόχος της κορυφής επετεύχθη. Ο δυνατός αέρας που φυσούσε στην κορυφή δεν μας εμπόδισε να θαυμάσουμε τη θέα. Οι καθιερωμένες φωτογραφίες , ξεκούραση και επιστροφή στο χωριό Μηλιά. Η κατάβαση πολλές φορές είναι πιο δύσκολη και επικίνδυνη λόγω της ολισθηρότητας του εδάφους και του ύψους του χιονιού αλλά πατώντας ο ένας στα βήματα του άλλου και συντονισμένοι στις εντολές του αρχηγού μας δεν αντιμετωπίσαμε προβλήματα. Ακολουθώντας διαφορετικό μονοπάτι και διασχίζοντας πανέμορφα δάση στα οποία η άνοιξη είχε κάνει ηδη την εμφάνιση τους γεμίζοντας το δάσος χρώματα. Κοντοστεκούμενοι σε έναν νερόλακο παρατηρήσαμε τους αλπικούς τρίτωνες με τις πορτοκαλί κοιλιές τους να κολυμπάνε ανέμελοι.
Μετά από περίπου μετά από 8 ώρες πορείας φτάσαμε στο χωριό Μηλιά γεμάτοι πρωτόγνωρες εικόνες και συγκινήσεις. Το μόνο απογοητευτικό η άδεια εικόνα ενός χωριού που κάποτε έσφυζε από ζωή ,θύμα ενός καινούριου οδικού δικτύου που έχει ερημώσει τον ορεινό όγκο πολλών περιοχών. Παρόλη την κούραση η ικανοποίηση για την ομορφιά των τοπίων που συναντήσαμε ήταν έκδηλη.
