Όσες φορές κι αν ανεβαίνω στα Τζουμέρκα καταλαβαίνω το νόημα που βρίσκω στην ορειβασία!!! Είναι ακριβώς η δυσκολία του βουνού σε συνδυασμό με τις απίστευτες εικόνες φυσικής ομορφιάς που σου προκαλούν συναισθήματα απερίγραπτα. Με τι να ξεκινήσεις την περιγραφή σου: τις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου που συναντάς στις χαμηλότερες ζώνες του βουνού, τις απόκρημνες κορυφές, τις απίστευτες κόψεις ή τη θέα;
Η διαδρομή μας ξεκινάει από την πλατεία των Μελισσoυργών και κατευθυνόμαστε προς το ρέμα. Από εκεί ακολουθούμε το σημεδεμένο μονοπάτι που μας οδηγεί για λίγο παράλληλα με το ρέμα και στη συνέχεια αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Το κομμάτι αυτό αποτελεί παραλλαγή του μονοπατιού που χρησιμοποιούσαμε μέχρι τώρα και έχει ανοιχτεί από τους διαχειριστές του Καταφύγιου Μελισσουργών. Τα πλεονεκτήματα της παραλλαγής είναι η πιο ομαλή ανάβαση, πιο σύντομη (περίπου μισή ώρα) και τέλος πέρασμα του ρέματος από πιο εύκολο σημείο. Αφού περάσουμε το ρέμα συνεχίζουμε σε καλοσημαδεμένο ανηφορικό μονοπάτι. Έχουμε να καλύψουμε υψομετρική διαφορά περίπου 1200 μέτρων μέχρι στο Σταυρό Μελισσουργών (2.105μ.).
Η κόντρα που περπατάμε είναι καλή και η ανάβαση κοπιαστική. Στη θέση Ανθρωπάκι (ή Λιβάδι κατά τους ντόπιους) κάνουμε μια μικρή στάση για φαγητό και ξεκούραση και συνεχίζουμε την ανάβασή μας. Το πρώτο φως της ημέρας μας χάρισε μια απίστευτη εικόνα της Στρογγούλας να λούζεται στο χειμωνιάτικο ήλιο. Μετά από καμιά ώρα στα αριστερά φαίνονταν η χιονισμένη Μπρέσιανη και οι δρόμοι στους πρόποδες του βουνού να οδηγούν στο πουθενά!!! Από το σημείο αυτό η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή κάνοντας πολλά ζιγκ-ζαγκ για να μας βγάλει μετά από 4 ώρες από το χωριό στο Σταυρό. Η μέρα είναι απίστευτη μιας και η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη. Στο Σταυρό το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίαζει είναι ο όγκος της Κακαρδίτσας που δεσπόζει στα αριστερά. Στα δυτικά μας βλέπουμε τον Γκορίλα και καθώς γυρίζουμε προς τα βόρεια βλέπουμε τα Γιάννενα σκεπασμένα ακόμα απο ομίχλη, το Μιτσικέλι, την Τύμφη, τη Νεμέρτσικα και τον Σμόλικα. Δίπλα μας ορθώνεται η Κακαρδίτσα και λίγο πιο πίσω τα βουνά των Τρικάλων φαίνεται ο χιονισμένος Όλυμπος σε όλο του το μεγαλείο, ενώ νοτιότερα βλέπουμε το Χατζή και τη Φούρκα και λίγο πιο πίσω τα Άγραφα. Σε απόσταση αναπνοής από μας βρίσκεται ο Κριάκουρας και φυσικά απέναντι από τη ρεματιά η Στρογγούλα και το Γερανοβούνι.
Συνεχίζουμε τη χιονισμένη κορυφογραμμή που οδηγεί στον Κριάκουρα έχοντας σαν συντροφιά τη μαγευτική θέα. Καθώς προχωράμε οι πιο έμπειροι της παρέας μας δείχνουν τη θέση Αεροπλάνο, όνομα που οφείλεται σε ένα αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας που έπεσε στο σημείο πριν από 30 περίπου χρόνια. Από την κορυφογραμμή ξεκινάνει μονοπάτι που κατεβάζει στη "χωναβιά" όπου έπεσε το αεροπλάνο και η αρχή του είναι σηματοδοτημένη με δύο κούκους. Εμείς συνεχίζουμε με σκοπό να φτάσουμε στο Αυτί ανεβοκατεβαίνοντας την κορυφογραμμή. Φτάνομε σε αυχένα και κάνουμε μια μικρή στάση για ξεκούραση και φαγητό. Η θέα μας πλέον είναι πιο νότια από όπου μπορούμε να δούμε το Παναιτωλικό, το Βελούχι, τη Χελιδώνα και την Καλιακούδα όλα με πολύ λίγο χιόνι, ενώ στο βάθος πιθανότατα να φαίνεται και ο Ερύμανθος, ενώ ακριβώς από κάτω μας είναι τα Θοδώριανα.
Από εδώ και πέρα τα ανεβοκατεβάσματα αυξάνονται και μετά από 3 περίπου ώρες από το Σταυρό φτάνουμε στο Αυτί. Από εκεί ο δρόμος μας είναι εύκολος με μόνο κίνδυνο τις ύπουλα παγωμένες πέτρες στα ανήλιαγα μέρη. Ακολουθούμε τον «χαλιά» που βγάζει στην πηγή «Αγκάθι» και έπειτα δρόμο – δρόμο, και ενώ η μέρα σβήνει, φτάνουμε στο χωριό έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο κοντά στα 18 χιλιόμετρα. Η κούραση είναι φανερή σε όλους μας αλλά η ικανοποίηση που μας έχει γεμίσει την καρδιά την έχει υπερκαλύψει. Μετά από 10 ώρες πεζοπορίας το ταξίδι μας φτάνει στο τέλος του με τη γλυκιά θλίψη που προκαλούν πάντα οι μεγάλες χαρές.
Περισσόερες πληροφορίες για τη διαδρομή θα βρείτε εδώ.
