Η οροσειρά του Πίριν ή Πύρην ή οροσειρά του Ανατολικού Ορβήλου (βουλγαρικά: Пирин) είναι μια εκτεταμένη οροσειρά που ξεκινά από τη νοτιοδυτική Βουλγαρία και καταλήγει στην Ελλάδα ανάμεσα στις περιφερειακές ενότητες Σερρών και Δράμας. Η ονομασία Πίριν κατά τη Βουλγαρική εκδοχή, προήλθε από τον Περούν (Κυριλλικά : Перун), τον ανώτερο θεό του σλαβικού πάνθεου, θεού της βροντής και της αστραπής. Η οροσειρά έχει μήκος περίπου 40 χλμ από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά, και περίπου 25 χλμ. πλάτος ενώ έχει πάνω από 50 κορυφές άνω των 2.000μ και περίπου 140 αλπικές λίμνες. Το μεγαλύτερο τμήμα της έκτασής του στη Βουλγαρία προστατεύεται από το Εθνικό Πάρκο Πίριν.
Σε προηγούμενη εξόρμησή μας είχαμε ανέβει στην ψηλότερη κορυφή του Πιρίν, τη Βίχρεν στα 2.914μ. Όμως τα τελευταία χρόνια ακούγαμε όλο και πιο συχνά για τις αλπικές λίμνες του Πιρίν οι οποίες, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, είναι ακόμα πιο όμορφες και από αυτές της Ρίλα. Έτσι επιλέξαμε να κινηθούμε σε πιο χαμηλά υψόμετρα και να θαυμάσουμε την ομορφιά του αλπικού τοπίου. Βέβαια δεν παραλείψαμε να ανεβούμε στην κορυφή Todorka στα 2.746μ.
Ξεκινάμε από Ελλάδα μεσημέρι και διανυκτερεύουμε στο Μέλνικ ή Μελενίκιο στα ελληνικά το οποίο είναι γνωστό για τα κρασιά του. Την επόμενη μέρα κατευθυνόμαστε προς το Dobrinishte για να καταλήξουμε στο καταφύγιο Goce Delchev. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι πανέμορφη και κινείται σε μεγάλο υψόμετρο περιτριγυρισμένη από πυκνό δάσος κωνοφόρων. Από το καταφύγιο Gotse Delchev θα πάρουμε το λιφτ μέχρι το καταφύγιο Bezbog. To λιφτ θα μας ανεβάσει από τα 1.485μ στα 2.240μ., για όσους θέλουν υπάρχει και μονοπάτι το οποίο φτάνει μέχρι το καταφύγιο. Αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το πυκνό δάσος γύρω από τις εγκαταστάσεις, και το οποίο έφτανε σχεδόν μέχρι το καταφύγιο με αποτέλεσμα το λιφτ σχεδόν να μη διακρίνεται από μακριά και να μην χαλάει την αρμονία του τοπίου.
Αφού φτάσαμε στο καταφύγιο και καταφέραμε να συνεννοηθούμε, χρησιμοποιώντας τη βοήθεια ενός μικρού μεταφραστή, αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιό μας και ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε τη λίμνη Bezbozko (και τον εντοπισμό μύρτιλων) που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το καταφύγιο. Τελικά καταλήξαμε να ανεβούμε στην κορυφή Bezbog (Безбог) στα 2.645μ. Μια ελαφρώς απαιτητική ανάβαση που διήρκεσε περίπου 1:30 ώρα. Αφού θαυμάσαμε τη θέα κινηθήκαμε στην κορυφογραμμή νότια και αφού κάναμε έναν κύκλο καταλήξαμε στο καταφύγιο για διανυκτέρευση.
Την επόμενη μέρα αφού χορτάσαμε με την πεντανόστιμη παραδοσιακή πίτα banitsa ξεκινήσαμε τρέφοντας κάποιες φρούδες ελπίδες ότι θα φτάναμε στο καταφύγιο Tevno Ezero αφήνοντας το κεντρικό μονοπάτι και ακολουθώντας ένα ίχνος μονοπατιού που είχε ο χάρτης. Για καλή ή κακή μας τύχη λίγο πριν τo κόκκινο μονοπάτι χωρίσει προς την κορυφή Polezan συναντήσαμε ένα πολύ ευγενικό ζευγάρι το οποίο μας ξεκαθάρισε, πως αν και δεν γνωρίζουν πως περπατάμε, το θεωρούν μάλλον ριψοκίνδυνο, με ένα μωρό στην πλάτη, να ακολουθήσει κάποιος αυτό το μονοπάτι. Οπότε μιας και φάνηκαν γνώστες, και συν του ότι είχαμε διαβάσει πως η διανυκτέρευση μπορεί να είναι πρόβλημα στο συγκεκριμένο καταφύγιο μιας και είναι μικρό, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το μεγαλοεπίβολο αυτό σχέδιο και να κινηθούμε προς την κορυφή Polezan (Полежан) στα 2.851μ. Βέβαια και εδώ το μονοπάτι δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο και η σηματοδότηση αραιή με μαύρα σημάδια και κούκους. Μετά από σχετική ταλαιπωρία και αφού αναρωτηθήκαμε αρκετές φορές αν είμαστε στο σωστό δρόμο φτάσαμε στην κορυφή. Η θέα εντυπωσιακή αφού μας πρεσέφερε πανοραμική θέα προς τις λίμνες Straziski. Από εκεί κατευθυνόμαστε προς το καταφύγιο Bezbog και βιαζόμαστε αρκετά μιας και ο χρόνος μας πιέζει για να προλάβουμε το τελευταίο λιφτ.
Φτάνουμε στο καταφύγιο, αφού πάρουμε τα πράγματά μας συναντάμε το ζευγάρι που μας είχε αποτρέψει από την διάσχιση προς το Tevno. Αφού ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες και τους πούμε ότι ανεβήκαμε στην κορυφή Polezan και έχοντας την αίσθηση πως μάλλον εντυπωσιάστηκαν κινηθήκαμε προς τα κάτω. Από το καταφύγιο του Gotse Delchev κατευθυνόμαστε προς το γνωστό σε όλους Μπάνσκο και από εκεί για το καταφύγιο Vihren. Εκεί αφού και πάλι είχαμε ένα θέμα με τη συνεννόηση ο διαχειριστής ελαφρώς προβληματισμένος μας έβαλε σε ένα πολύ όμορφο σπιτάκι εκτός καταφυγίου. Αφού κάναμε ένα ζεστό μπάνιο κατευθυνόμαστε προς την κουζίνα απορώντας για τον προβληματισμό του διαχειριστή μιας και το σπιτάκι μας φάνηκε πολύ άνετο και ωραίο. Βέβαια το βράδυ καταλάβαμε πως η αιτία ήταν το κρύο αφού χρειάστηκε να σκεπαστούμε με 3-4 κουβέρτες...
Την επόμενη μέρα και αφού απολαύσαμε ένα μέτριο πρωινό στο καταφύγιο ξεκινάμε τη διαδρομή μας προς το καταφύγιο Demianitza όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Η διαδρομή είναι μια από τις πιο όμορφες μιας και περνάει μέσα από μια σειρά από πανέμορφες αλπικές λίμνες. Άλλες μικρές και άλλες μεγάλες συντροφεύουν την ομαλή ανάβασή μας μέχρι την αρχή του μονοπατιού που μας οδηγεί στην Todorina porta. Η ανάβαση απότομη και αρκετά μεγάλη όμως εκτός από την πανοραμική θέα που μας προσφέρει προς την κοιλάδα που εγκαταλείπουμε με τις πανέμορφες λίμνες μας επιφυλάσσει και μια κοντινή συνάντηση με μερικά αγριόγιδα.
Αφού καταφέρουμε και ανεβούμε στην Todorina porta, ουσιαστικά ένα διάσελο, ξεκουραζόμαστε και θαυμάζουμε τη θέα προς την κοιλάδα που μας περιμένει με τις λίμνες Todorini και Vasilashki με τις δεύτερες να μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο παραμύθι. Παράλληλα θαυμάζουμε και τη γρανιτένια κορυφογραμμή που οδηγεί στην κορυφή Todorka. Μιας και ο χρόνος φαίνεται να μας πιέζει ελαφρώς ξεκινάμε την κατάβαση κάνοντας μικρές στάσεις για να απολαύσουμε μερικά σμέουρα που φύονται στο διάβα μας. Αρχικά φτάνουμε στις Todorini λίμνες και αφού κάνουμε μια μικρή στάση κατεβαίνουμε στις λίμνες Vasilashki στις οποίες αφιερώνουμε αρκετό χρόνο απόλαυσης. Από εκεί ακολουθούμε το μονοπάτι το οποίο κινείται μέσα σε λιβάδια και μας κατεβάζει αρκετά μέτρα χαμηλότερα στο καταφύγιο της Demianitza. Εκεί καθώς απολαμβάνουμε το φαγητό μας σχεδιάζουμε το δρόμο της επιστροφή μας την επόμενη μέρα.
Αποφασίζουμε να κάνουμε μια παραλλαγή για να ανεβούμε στην κορυφή Todorka στα 2,746μ, και να συνεχίσουμε την άγρια κορυφογραμμή της για να φτάσουμε στην Todorina porta. Στη διαδρομή μας απολαμβάνουμε για ακόμα μια φορά τις πανέμορφες λίμνες Vasilashki και με βαριά καρδιά τις αποχαιρετάμε. Φτάνοντας στην κορυφή συναντάμε, προς μεγάλη μας έκπληξη, μια μεγάλη παρέα από Έλληνες με τους οποίους ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες. Η θέα τόσο από την κορυφή όσο και από την κορυφογραμμή είναι εκπληκτική. Κάτω δεξιά και αριστερά απλώνεται ένα πανόραμα από γαλάζιες λίμνες ενώ γύρω μας βλέπουμε τις ψηλότερες κορυφές του Πιρίν. Η κορυφογραμμή αποδεικνύεται αρκετά ενδιαφέρουσα και απαιτεί καλή ισορροπία πάνω στους τεράστιους γρανιτένιους ογκόλιθους και τεχνική στα ημιαναρριχητικά περάσματα κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε και πάλι στο πέρασμα της Todorina porta και από εκεί συνεχίζουμε πάνω στο μονοπάτι που περπατήσαμε και την προηγούμενη για να καταλήξουμε στο καταφύγιο Vihren.
Εδώ ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το Pirin και την Βουλγαρία αφήνοντας πίσω μας αρκετές εκκρεμότητες. Το Πιρίν είναι ένας ορεινός όγκος στον οποίο σίγουρα αξίζει να αφιερώσεις αρκετό χρόνο για να εξερευνήσεις. Η καλή σηματοδότηση και οι λεπτομερείς χάρτες βοηθάνε σίγουρα τον επισκέπτη να κινηθεί μόνος του, χωρίς την ανάγκη κάποιου οδηγού. Επίσης στα πολυσύχναστα μονοπάτια κινείται αρκετός κόσμος ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν να κοιμηθούν σε σκηνές και όχι σε καταφύγια.
