Πολλές φορές οι λέξεις σηματοδοτούν τις καταστάσεις. Ο Σμόλικας (από το Σμόλυγκας δηλαδή ο άγρυπνος φύλακας), η δρακόλιμνη και η Βάλια Κίρνα (Κοιλάδα των Δαιμόνων) φαντάζουν σαν λέξεις που παραμένουν για να σου θυμίζουν το παρελθόν σαν αναμνήσεις!
Σάββατο μεσημέρι, η βροχή είχε σταματήσει στην Άρτα και εμείς ακάθεκτοι ξεκινήσαμε για την Σαμαρίνα, το χωριό που δεσπόζει στα 1.450μ. Όπως συμβαίνει πριν από κάθε αναπάντεχη περιπέτεια όλα έβαιναν καλώς: το χωριό μας υποδέχτηκε φορώντας ένα ζωντανό ουράνιο τόξο και η φιλοξενία των λιγοστών κατοίκων του ήταν αντάξια της ομορφιάς της Σαμαρίνας. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας ή τις σκηνές, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο χωριό πριν φάμε κάτι. Η Σαμαρίνα είναι γνωστή για τη σούβλα της και εμείς την τιμήσαμε υπέρ του δέοντος. Πέσαμε νωρίς για ύπνο μιας και το ραντεβού μας είναι για τις 6 την επόμενη μέρα.
Οι οιωνοί το πρωί είναι καλοί, οι ομάδες είναι ευδιάθετες και ο καιρός φαίνεται σχετικά καλός. Κάπως έτσι ξεκινάμε το περπάτημά μέσα από το μονοπάτι, το οποίο ξεκινάει λίγο πάνω από το γήπεδο του χωριού και ελίσσεται μέσα σε πυκνό δάσος από ρόμπολα και μαύρη πεύκη. Η άνοιξη φαίνεται να έχει αρχίσει μιας και όλα γύρω μας είναι καταπράσινα και σφίζουν από ζωή. Το μονοπάτι είναι καλοσηματοδοτημένο και το περπάτημα, αν και ελαφρώς ανηφορικό, είναι ευχάριστο, όταν μικρές νιφάδες χιονιού αρχίζουν να πέφτουν. Η παρέα ανεπηρέαστη από το γεγονός, συνεχίζει με μια στάση στην πηγή για ανεφοδιασμό με νερό. Μετά από λίγη ώρα αφήνουμε πίσω το όμορφο τοπίο του δάσους και βγαίνουμε πάνω στην κορυφογραμμή. Στο δεξί μας χέρι δεσπόζει αγέρωχη η οροσειρά του Γράμμου και λίγο πιο πίσω μέσα στα σύννεφα η Νεμέρτσικα. Από κάτω μας φαίνεται η Βάλια Κίρνα, η θρυλική κοιλάδα των δαιμόνων στα βλάχικα, με τους πανέμορφους καταρράκτες της με πιο εντυπωσιακό τον Άπα Σπιντζουριάτα (δηλ. Κρεμαστό νερό). Λίγο παρακάτω βλέπουμε τη μικρή δρακόλιμνη της Μόσιας σκεπασμένη με χιόνι και πάγο ενώ λίγο πριν μας έχουν αιφνιδιάσει 2-3 αγριόγιδα που κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από πάνω μας.
Τα όμορφα τοπία, τα δάση με ρόμπολα και μαύρη πεύκη αντικαθίστανται από ένα πέπλο ομίχλης. Βρισκόμαστε κάτω από τη Μόσια (Γριά) I, όταν σταματάμε ο αέρας μας πάγωνει, το χιόνι πέφτει κατά διαστήματα δυσχεραίνοντας την πορείας μας και τα σύννεφα κάνουν σχεδόν μηδενική την ορατότητά μας. Στη συνέχεια συναντάμε 3-4 μικρές χιονούρες τις οποίες και παιρνάμε με ευκολία, μιας και το χιόνι είναι μαλακό . Η έντονη ανηφόρα αλλά κυρίως η έλλειψη θέας κάνουν τη διαδρομή μονότονη και κουραστική. Τραβερσάρουμε κάτω από τη Μόσια ΙΙ, φτάνουμε στο λαιμό και από εκεί συνεχίζουμε την πορεία μας πλέον μέσα σε πυκνή ομίχλη και αρκετά απότομη ανηφόρα προς την κορυφή του Σμόλικα (2.631μ) στο δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Μετά από πολύ κόπο και με περιορισμένη ορατότητα βγαίνουμε στην κορυφή του γερό-Σμόλικα. Όμως, οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν υποχωρούν. Βρισκόμαστε μέσα στο σύννεφο και προσπαθούμε να βρούμε σημάδια για να κατέβουμε στη Δρακόλιμνη. Η αρχική μας εκτίμηση για το μονοπάτι είναι λανθασμένη. Οι δυσκολίες δεν μας έκαμψαν . Παρά την αρχικά λανθασμένη επιλογή , προϊόν της κακής ορατότητας και της κόπωσης, αποφασίζουμε να ξανανεβούμε στην κορυφή και να ψάξουμε από εκεί το μονοπάτι της επιστροφής. Η δεύτερη ανάβαση είναι πιο επίπονη από την πρώτη και τα όρια μας δοκιμάζονται. Όμως, η επανάληψη της ανάβασης μας οπλίζει ξανά με θάρρος. Ο αρχηγός και οι πιο έμπειροι από εμάς βρίσκουν το μονοπάτι προς τη Δρακόλιμνη.
Μετά από σύντομη στάση παίρνουμε το δρόμο για το Κεράσοβο ή Αγ. Παρασκευή και πάλι με μηδενική θέα. Μερικά μέτρα πιο κάτω από την κορυφή βλέπουμε ρόμπολα καμμένα από τους κεραυνούς σαν τιμωρία που αψήφησαν τον Γέρο Σμόλικα. Η ομίχλη και το κρύο είναι η συντροφιά μας στο ταξίδι της επιστροφής για μεγάλο διάστημα μέχρις ότου για καλή μας τύχη κάπου 100 μέτρα πάνω από τη Δρακόλιμνη τα σύννεφα άνοιξαν και ξεπρόβαλε η πανέμορφη Δρακόλιμνη (2.150μ). Νομίζω πως και μόνο αυτή η θέα άξιζε την ταλαιπωρία μας. Με αναπτερωμένο το ηθικό ξεκινάμε για τη Δρακόλιμνη. Εκεί στεκόμαστε για να θαυμάσουμε μία από τις άγριες ομορφιές των βουνών μας Ψάχνουμε να βρούμε τους μόνιμους κατοίκους της Δρακόλιμνης, τους αλπικούς τρίτωνες, και με χαρά μας βρίσκουμε 4-5. Πέρσι το καλοκαίρι είχαν αναφερθεί μαζικοί θάνατοι, από άγνωστη αιτία, του πανέμορφου αυτού αμφιβίου και φόβοι για τον πληθυσμό του.
Από εκεί συνεχίζουμε για τη Σαμαρίνα αφού πρώτα κάνουμε μια μικρή στάση στη στάνη για να μαζέψουμε νάνες (είδος άγριου βλήτου που φυτρώνει σε μεγάλο υψόμετρο). Έπειτα μπαίνουμε μέσα στο πανέμορφο δασικό μονοπάτι, με ελαφριά ψιχάλα να μας συνοδεύει που και που. Το πυκνό δάσος από ρόμπολα και οξιά είναι διάσπαρτο με μικρά ξέφωτο στα οποία έχουν κάνει την εμφάνισή τους πολλά λουλούδια και ορχιδέες. Μετά από 13 ώρες πορείας φτάνουμε στο Κεράσοβο εξουθενωμένοι από την προσπάθεια αλλά με αυτή την αίσθηση επιτυχίας που κρύβει πάντοτε ένα μικρό συναίσθημα χαράς κάτω από τα κουρασμένα πρόσωπά μας.
