Ροδόπη ένα από τα πιο μαγευτικά μέρη της Ελλάδας με αρχέγονα δάση, καταρράκτες και φυσικά το μοναδικό, στην Ελλάδα, παρθένο δάσος του Φρακτού. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό κινείται για 80 περίπου χιλιόμετρα ο Virgin Forest Ultra Trail (με συνολικό μήκος που αγγίζει τα 160χμ.) καθώς και ο Rout (164χμ.) στο μεγαλύτερο μήκος του. Οι φωτογραφίες για την περιοχή αυτή έχουν εξάψει την περιέργεια μας και έτσι αποφασίζουμε να την επισκεφτούμε το φθινόπωρο που το δάσος θα έχει ντυθεί στα κόκκινα χρώματά του. Έχοντας πάρει κάποιες πληροφορίες για τη διαδρομή επιλέγουμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του VFUT κάνοντας μια κυκλική διαδρομή 80χμ με αφετηρία και τερματισμό τη Ζαρκαδιά.
1η μέρα: Ξυπνάμε νωρίς το πρωί και η σκηνή είναι παγωμένη... -1 δείχνει το θερμόμετρο και είναι τέλος Οκτώβρη, είμαστε βόρεια σκεφτόμαστε... Με δυσκολία εγκαταλείπουμε τους ζεστούς μας υπνόσακους και αφού σιγουρευόμαστε ότι έχουμε πάρει τα πάντα (ρούχα, σκηνή, υπνόσακο, φαγητό, κατσαρολικά, γκαζάκι) για τις 4 αυτές μέρες ξεκινάμε. Περπατάμε για 100 περίπου μέτρα σε άσφαλτο την οποία εγκαταλείπουμε για να χωθούμε (μετά τη γέφυρα του Διαβολορέματος) σε χωματόδρομο που γρήγορα γίνεται μονοπάτι. Κινούμαστε σε μονοπάτι σχετικά ομαλό με μπαλκόνια που μας επιτρέπουν να θαυμάσουμε το Διαβολόρεμα αλλά και την τεχνητή λίμνη της Πλατανόβρυσης. Η τύχη είναι με το μέρος μας μιας και τα φύλλα έχουν ήδη γυρίσει τα χρώματά τους από πράσινα σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, κίτρινου και πορτοκαλί. Περνάμε δίπλα στα ερείπια του τραγικού χωριού Πολυγέφυρο ή Τσατάκ. Τον Αύγουστο του 1944 οι κατοχικές βουλγαρικές αρχές σκότωσαν 27 άντρες από τους 99 κατοίκους αναγκάζοντας έτσι τις χήρες και τα ορφανά να εγκαταλείψουν το χωριό. Συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε στις όχθες της λίμνης όπου υπάρχει κιόσκι και ξεκουραζόμαστε θαυμάζοντας τη θέα.
Παίρνουμε το μονοπάτι με την ένδειξη Σ και μετά από λίγο κινούμαστε παράλληλα με το Μέγα Ρέμα σε αντίθετη κατεύθυνση από τη ροή του. Παντού απλώνεται σιωπή, ο ήχος των βημάτων μας απορροφάται από τα πεσμένα φύλλα και μόνο κάποιος κάτοικος του δάσους "χαλάει" την ηρεμία. Καθώς περνάει η ώρα οι πλάτες και οι ώμοι μας αρχίζουν να διαμαρτύρονται για το βάρος των 15 κιλών που κουβαλάνε. Θέλουμε προπόνηση φαίνεται!!! Μέχρι το τέλος της ημέρας θα έχουν συνηθίσει... Η διαδρομή κινείται μέσα σε ένα παραμυθένιο δάσος από βελανιδιές, αγριοφουντουκιές και οξιές, δίπλα από μονότοξα πέτρινα γεφύρια πράσινα από τα βρύα και τις λειχήνες και πραγματικά δεν θα μας έκανε εντύπωση αν τα ξωτικά του Τόλκιν κατοικούσαν εκεί. Κάποια στιγμή συναντάμε διασταύρωση για ΜΟΜΑ προς τα δεξιά εμείς όμως συνεχιζουμε ευθεία κατηφορικά. Προς το τέλος η διαδρομή περνάει απέναντι ένα μεγάλο μονότοξο γεφύρι και βρισκόμαστε σε μια περιοχή με πολλά ρέματα, και αφού περάσουμε το ρέμα Τσερνάκι έχουμε στα αριστερά μας το Στραβόρεμα. Συνεχίζουμε για λίγο πάνω στο μονοπάτι το οποίο ενώνεται με χορταριασμένο δασικό δρόμο και καταλήγει στη θέση Αλήκιοϊ όπου θα τελειώσει η πρώτη μας μέρα με 20χμ και ούτε μια βρύση.... Στήνουμε τη σκηνή μας και με οικονομία χρησιμοποιούμε το νερό που μας έχει μείνει. Ευτυχώς την άλλη μέρα η περιγραφή μας δίνει μια πηγή στην αρχή της διαδρομής.
2η μέρα: Από εδώ η διαδρομή μας οδηγεί στην κοίτη του ποταμού Αλήκιοϊ όπου περνάμε μια μονότοξη γέφυρα και συνεχίζουμε μια μεγάλη πολύ κοπιαστική ανηφόρα (στο τέλος της οποίας θα βρούμε το πολυπόθητο πλέον νερό) μέχρι τη θέση Άντερο. Τα 500 και κάτι μέτρα απότομης ανηφόρας κάνουν την έλλειψη νερού ακόμα πιο έντονη και η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη όταν βλέπουμε πως η πηγή έχει στερέψει... Η επόμενη πηγή που έχουμε σημειωμένη βρίσκεται στο τέλος της σημερινής μας διαδρομής. Βέβαια νερό υπάρχει μέσα στα ρέματα που συναντάμε αλλά ενώ λογικά είναι καθαρό για κάποιο λόγω είναι κιτρινωπό και γεμάτο αφρούς, ίσως από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε ακάθεκτοι έχοντας στο μυαλό μας να βρούμε κάπου να γεμίσουμε τα παγούρια μας. Στο τέλος της ανηφόρας το τοπίο αλλάζει και τα φυλλοβόλα αρχίζουν να παραχωρούν τη θέση τους στα κωνοφόρα. Από τη θέση Άντερο συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο που είναι ο κεντρικός δρόμος Ελατιάς-Φρακτού και στρίβουμε δεξιά μετά από περίπου 1,2 χμ. σε άλλον δασικό δρόμο που μας οδηγεί στη θέση "Χαράδρα 14". Από εκεί συνεχίζουμε προς τη θέση Ανθηρό σε χωματόδρομο όπου επιτέλους βρίσκουμε ένα ρέμα με αρκετά καθαρό νερό. Αρχίζουμε να τον ανεβαίνουμε προς τα πάνω και πραγματικά ήρθε η στιγμή να κορέσουμε τη δίψα μας και να γεμίσουμε τα παγούρια μας με νερό, με πολύ νερό.... Κατηφορίζουμε στο δασικό δρόμο που μας οδηγεί στο σημείο ένωσης τριών ρεμάτων τα οποία και σχηματίζουν το Μέγα Ρέμα. Σε λίγο εγκαταλείπουμε το δρόμο για να περπατήσουμε πάνω σε ανηφορικό μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην "Πυραμίδα 148". Κινούμαστε μέσα σε πυκνό δάσος ερυθρελάτης (που είναι στο νοτιότερο σημείο εξάπλωσης στην Ευρώπη) και δασικής πεύκης.
Περπατάμε πάνω σε ένα πανέμορφο λιβάδι παράλληλα με τα σύνορα για περίπου 200 μέτρα και έπειτα κατηφορίζουμε για να βρεθούμε και πάλι μέσα στο δάσος σε υψόμετρο 1.500μ.. Το κατηφορικό μονοπάτι συνεχίζεται μέχρι τη θέση Μαντρί Ζουργή λίγο πριν την οποία υπάρχει πηγή σχεδόν πάνω στο μονοπάτι. Στη θέση Μαντρί Ζουγρή υπάρχει ένα μαντρί το οποίο προσφέρει προφύλαξη για τον αέρα που έχει πιάσει. Αφού στήσουμε τη σκηνή μας ετοιμαζόμαστε για το λουκούλιο γεύμα, με 27χμ. πορείας μας αξίζει, που δεν είναι τίποτε άλλο από τορτελίνια με σάλτσα!!! Η νύχτα μας τυλίγει και η σιωπή που απλώνεται μας προσφέρει γαλήνη και ηρεμία... Βρισκόμαστε τόσο κοντά στη φύση που νιώθουμε πως είμαστε ένα με αυτή, οι σποραδικοί ήχοι του δάσους κάνουν ακόμα πιο έντονη την αίσθηση αυτή.
3η μέρα: Τον πρωινό μας ύπνο διακόπτει ένας δρυοκολάπτης με το ασταμάτητο χτύπημα στον κορμό ενός δέντρου!! Το καλύτερο ξυπνητήρι!! Σήμερα επιτέλους θα περπατήσουμε στο δάσος του Φρακτού!! Το μάζεμα της σκηνής και το πρωινό έχουν γίνει πλέον η καθημερινότητά μας και όλα γίνονται με γρήγορες κινήσεις. Η διαδρομή στρίβει προς τα αριστερά και ανηφορίζει και σε περίπου μία ώρα βρισκόμαστε στη συμβολή του Τζακί ρέματος με το Στενόρεμα. Κινούμαστε για περίπου 1:30 ώρα σε παλιό χωματόδρομο μέχρι να φτάσουμε στη Μπάρα του Φρακτού. Είμαστε πλέον πολύ κοντά στον πυρήνα του Φρακτού και για να κινηθούμε μέσα στον πυρήνα χρειαζόμαστε ειδική άδεια την οποία και δεν έχουμε για αυτό κινούμαστε προς τα αριστερά και μετά από λίγο εγκαταλείπουμε τον χωματόδρομο για να συνεχίσουμε σε μονοπάτι. Στο μονοπάτι εντύπωση μας κάνουν οι σημύδες που με τους ψιλόλιγνους λευκούς κορμούς τους και τα χρυσά τους φύλλα ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα κωνοφόρα. Το μονοπάτι διέρχεται από τις θέσεις "Συμπληγάδες πέτρες", "Βραχομορφές" από όπου θαυμάζουμε τους βραχώδεις σχηματισμούς του Φρακτού και πάνω από το ξύλινο γεφύρι του Τζακί Ρέματος. Συνεχίζουμε πάνω σε χωματόδρομο και φτάνουμε στο ξύλινο γεφύρι του Αχλαδορέματος.
Εδώ κάνουμε μια παράκαμψη από την πορεία του VFUT για να θαυμάσουμε από κοντά τους καταρράκτες της Ζαγκραντένιας (που σημαίνει φραγμένο). Έτσι στρίβουμε αριστερά μετά το γεφυράκι και μέσα σε 15 λεπτά βρισκόμαστε στον πρώτο μικρό καταρράκτη (10μ.) ο οποίος σχηματίζει λιμνούλα για κολύμπι για τους τολμηρούς. Συνεχίζουμε και μετά από λίγο φτάνουμε στον δεύτερο ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον πρώτο και πολύ όμορφος. Τέλος περπατώντας λίγο ακόμη φτάνουμε στο απόκρυμνο και δύσκολο για τους μη μυημένους μονοπάτι που μας οδηγεί στη βάση του τρίτου καταρράκτη. Είναι ο πιο εντυπωσιακός από όλους και άξιζε την προσπάθεια για να τον αντικρύσεις. Το ύψος του φτάνει τα 300 μέτρα και βρίσκεται σε τουλάχιστον 2 επίπεδα. Είναι τόσο μεγάλος που δεν χωράει να τον αγκαλιάσεις όλο με μια ματιά από την απόσταση που βρισκόμαστε. Πραγματικά άξιζε η παράκαμψη.
Επιστρέφουμε και πάλι στη γέφυρα του Αχλαδορέματος και συνεχίζουμε αυτή τη φορά προς τα δεξιά για να μπούμε ίσως στο πιο εντυπωσιακό κομμάτι της τετραήμερης περιπλάνησής μας. Κινούμαστε γενικά κατηφορικά διασχίζοντας διάφορα μικρά ρέματα αλλά έχοντας το Αχλαδόρεμα πάντα στα δεξιά μας. Στην περίπου 3ωρη παραμονή μας στο Αχλαδόρεμα θαυμάζουμε ένα απίστευτο δάσος οξιάς με γιγάντια δέντρα που τα φύλλα τους έχουν στρώσει το μονοπάτι. Πεσμένοι κορμοί γίνονται τροφή για μύκητες και οσμή του χώματος απλώνεται γύρω μας. Η ώρα περνάει και η μέρα κοντεύει προς το τέλος της... Φτάνουμε στην ένωση του Αχλαδορέματος με το Φαρασινό και περνάμε πάνω από μια πέτρινη γέφυρα, η νύχτα έχει πλέον πέσει και έχουμε βγάλει τους φακούς μας. Βρίσκουμε ένα πλάτωμα και στήνουμε την τελευταία μας κατασκήνωση πάνω από το Φαρασινό Ρέμα μετά από 22χμ.
4η μέρα: Τελευταία μέρα της περιπετειάς μας... Αφού μαζέψουμε την κατασκήνωση συνεχίζουμε το μονοπάτι μας που σύντομα γίνεται χωματόδρομος και περνάει μπροστά από φυλάκιο και λίγο πιο κάτω φτάνουμε σε πλάτωμα που είναι ο Φαρασινός. Στρίβουμε αριστερά παιρνώντας πάνω από μονότοξο γεφύρι και μετά πάλι δεξιά μέσα σε πυκνό δάσος αγριοφουντουκιάς. Συνεχίζουμε μέχρι τη συμβολή του Φαρασινού Ρέματος με το ρέμα που έρχεται από το Καϊκούλι το οποίο και ακολουθούμε. Το μονοπάτι περνάει σε δύο σημεία το ρέμα και ανηφορίζει μέσα σε ελατόδασος, καταλήγει σε δασικό δρόμο και λίγο πιο μετά στη θέση Καϊκούλι όπου και αρχίζει να κατηφορίζει σε παλιό δασικό δρόμο ο οποίος πλέον έχει γίνει μονοπάτι φαίνεται πως το δάσος παίρνει το αίμα του πίσω και αναγεννάται. Διασχίζουμε κάποια ρέματα και ανηφορίζουμε μέχρι τη θέση Πεύκη. Εδώ ξεκινάει το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας με μια κατηφόρα που μας οδηγεί στα εγκαταλελειμένα χωράφια του χωριού Τρίγωνο ή Πε Χαν που βρίσκεται λίγο πιο πάνω. Συνεχίζουμε πάνω σε καλογραμμένο μονοπάτι που σε κάποια σημεία δημιουργεί μπαλκόνια και ακούμε τη βοή του Διαβολορέματος. Μετά από 88χμ και τέσσερις μέρες βρισκόμαστε και πάλι στη Ζαρκαδιά έτοιμοι να απολαύσουμε ένα λουτρό στα Θέρμα για να διώξουμε την κούραση αλλά και τον ιδρώτα τόσων ημερών.
Πηγές: http://www.peanattikis.org
