Γκιώνα, ένα βουνό που έχει αρκετό καιρό να επισκεφτεί ο σύλλογός μας κυρίως λόγω της απόστασης από την Άρτα. Οι διαδρομές για την κατάκτηση της κορυφής πολλές. Τελικά μιας και η ομάδα μας είναι μικρή μεν δυνατή δε αποφασίσαμε να κάνουμε διάσχιση του ορεινού όγκου από την Καλοσκοπή και περνώντας από την κορυφή Πυραμίδα(2.510μ) να κατεβούμε στο καταφύγιο του ΠΟΑ στη λάκκα Καρβούνη και από εκεί μέσω της Χαράδρας Ρεκά στη Βίνιανη. Κάπως έτσι το μεσημέρι του Σαββάτου μας βρίσκει με 3 αυτοκίνητα να ξεκινάμε από την Άρτα για την Καλοσκοπή. Μετά από περίπου 5 ώρες φτάνουμε στον προορισμό μας με ένα μικρό ψιλόβροχο να μας υποδέχεται... Στήνουμε τις σκηνές μας και αφού τσιμπήσουμε κάτι δίνουμε ραντεβού για τις 6 την επόμενη μέρα.

Με ένα αγροτικό ανεβαίνουμε μέχρι τη θέση Μνήματα. Σε όλη τη διαδρομή θαυμάζουμε το πυκνό δάσος από έλατα που μας περιτριγυρίζει και μετά από 20 λεπτά αρχίζουμε να  περπατάμε σε χωματόδρομο. Σύντομα τον εγκαταλείπουμε για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στη Βαθειά Λάκκα. Καθώς ανεβαίνουμε τα δέντρα μειώνονται και το τοπίο γίνεται αλπικό. Πλησιάζοντας στη Βαθειά Λάκκα βλέπουμε την κορυφή να δεσπόζει πάνω μας επιβλητική με άγρια ομορφιά που συναρπάζει κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τα Βαρδούσια που τόση ώρα θαυμάζαμε. Η Πυραμίδα αποτελεί έναν παράδεισο για τους αναρριχητές με πληθώρα διαδρομών αλλά και σημείο αναφοράς για την ελληνική αναρρίχηση μιας και εδώ ανοίχτηκαν κάποιες από τις πρώτες διαδρομές στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50. Φτάνουμε στη Βαθειά Λάκκα όπου κάνουμε την πρώτη μας στάση ενώ θαυμάζουμε την κορυφή αλλά και την αντανάκλαση της στην λιμνούλα από κάτω. Συνεχίζουμε την ανάβασή μας προς το διάσελο και από εκεί ξεκινάμε για την κορυφή πατώντας όλο και περισσότερο χιόνι.

Η ανάβαση επίπονη και κοπιαστική και δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κουβέντες. Μετά από 4 περίπου ώρες στεκόμαστε στην κορυφή. Η θέα είναι καταπληκτική και μας επιτρέπει να δούμε την Οίτη, την Εύβοια, τα Βαρδούσια και τον Κορινθιακό κόλπο. Κοιτώντας λίγο χαμηλότερα βλέπουμε και το Γοργοπόταμο όπου έγινε και η ανατίναξη της γέφυρας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επιστρέφοντας προς το διάσελο μας περιμένει μια πολύ ωραία έκπληξη αφού στην απέναντι πλαγιά φαίνονται κάποια αγριόγιδα. Μετά από σύντομη στάση παίρνουμε το δρόμο προς το καταφύγιο του ΠΟΑ το οποίο βρίσκεται σε πολύ ωραία θέση, δίπλα στον εντυπωσιακό χαρακτηριστικό βράχο. Γεμίζουμε τα παγούρια μας και κατευθυνόμαστε προς τη χαράδρα της Ρεκά.

Από το σημείο αυτό και μετά η διαδρομή είναι για όλους μας καινούρια. Ένα πανέμορφο και καλογραμμένο μονοπάτι μας κατεβάζει αρκετά ομαλά στη βάση του φαραγγιού. Όσο περπατάμε θαυμάζουμε τα θεόρατα έλατα που αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους καθώς χάνουμε υψόμετρο. Το τοπίο είναι καταπληκτικό μιας και η χαράδρα είναι σχετικά πλατιά και δεν εμποδίζει τη θέα στις τριγύρω πλαγιές. Η ώρα ήταν κατάλληλη για να μάθουμε κάποια πράγματα για την ιστορία του βουνού μεταξύ των οποίων και την ιστορία του ονόματός του. Στην αρχαιότητα ονομάζονταν Ασέληνο όρος μιας και η Σελήνη το επισκεπτόταν για να συναντηθεί με τον Ενδυμίωνα, που ο Δίας τον έκανε να κοιμάται αιώνια και να μη χάνει την ομορφιά και τη νεότητα του για χάρη της θεάς. Οι σκιερές - ανήλιες και ασέληνες - πλαγιές του βουνού και της χαράδρας αποδόθηκαν στο ότι η Σελήνη, όταν περνούσε από το βουνό, έμπαινε στη σπηλιά του Ενδυμίωνα και δεν φώτιζε στο βουνό, που έτσι ονομάσθηκε Ασέληνο. Η ονομασία Γκιώνα είναι μεταγενέστερη και οφείλεται μάλλον στους μεγάλους πληθυσμούς του πουλιού γκιώνης που βρίσκεται στην περιοχή.

Η πορεία μας συνεχίζεται ομαλά μέσα στην κοίτη ενώ κάποια στιγμή ακολουθώντας τα σημάδια ανεβαίνουμε αρκετά ψηλά σε πετρόχτιστο μονοπάτι που δυστυχώς σε κάποια σημεία έχει χαλάσει. Καθόλη τη διάρκεια της πορείας μας χαζεύουμε τις απόκρημνες ορθοπλαγιές που κατεβαίνουν κατακόρυφα σχεδόν μέχρι τον πάτο του φαραγιού. Μεγάλη εντύπωση μας κάνει πως ακόμα και σε αυτές τις τόσο απότομες πλαγιές πολλά έλατα κατάφεραν να φυτρώσουν και να πρασινίσουν το τοπίο. Κατεβαίνουμε και πάλι στην κοίτη και κάνουν την εμφανισή τους κάποια κομμάτια βωξίτη που πρέπει να  έπεσαν εκεί καθώς μεταφέρονταν με τα φορτηγά από σημεία εξόρυξης που βρίσκονται πάνω από εμάς. Πιάνω ένα πολύ μικρό στο χέρι μου και το βάρος του μου φαίνεται δυσανάλογο με το μέγεθος. Ταυτόχρονα σκέφτομαι την όποια καταστροφή πραγματοποιείται σε αυτό το πανέμορφο μέρος από την αλόγιστη ανθρώπινη επέμβαση....

Καθώς οι σκέψεις κυλάνε στο μυαλό μου βλέπω και το τέλος της χαράδρας. Όσο όμορφο και αν ήταν το φαράγγι με χαρά το εγκαταλείπουμε μιας και το περπάτημα σε κροκάλα δεν είναι ότι πιο ευχάριστο για τα πόδια μας μετά από 11:30 ώρες πορείας. Μια από τις πιο όμορφες διαδρομές ειδικά το ρέμα Ρεκά αν και θα το απολαμβάναμε καλύτερα όντας ξεκούραστοι. Οπότε την επόμενη φορά ανάβαση σε 2 μέρες με ύπνο στο καταφύγιο!!!