Ήταν 1994 όταν ο τοπικός Ορειβατικός Σύλλογος έκανε μια εξόρμηση στο βουνό Αστρί του Ν. Άρτας για να κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα του. Παρέα με ένα φίλο μου αποφασίσαμε να συμμετέχουμε. Από εξοπλισμό ότι παλιό είχε ο καθένας: ένα παλιό τζιν, τα ημιάρβυλα από το στρατό και το αθλητικό μπουφάν για αρχή μας βόλεψαν.
Οι απορίες μας μεγάλες όσο και ο ενθουσιασμός μας για να γνωρίσουμε, να δούμε, να μάθουμε ποιες ακριβώς δραστηριότητες έχει αυτός ο σύλλογος. Το πρωί στο λεωφορείο λίγες κουβέντες, μουδιασμένοι και αρκετά "ψαρωμένοι". Όταν φτάσαμε στο βουνό είχαμε τον καιρό σύμμαχο, η ανάβαση από το μονοπάτι εκπληκτική, οι υπεύθυνοι του συλλόγου ευγενικοί, προσπαθούν να λύσουν όλες μας τις απορίες. Ανοίχτηκε μπροστά μας ένα καινούριο πεδίο δράσης. Φτάνοντας μετά από 3 περίπου ώρες στην κορυφή η ορατότητα και η θέα καταπληκτική. θάλασσα από βουνά ξεπρόβαλε μπροστά στα μάτια μας Όλυμπος, Πιέρια, Βέρμιο. Εκεί που πρώτα τα λέγαμε όλα Πίνδο τώρα αποκτούσε το καθένα το δικό του όνομα: Τύμφη, Σμόλικας, Γράμμος, Περιστέρι, Άγραφα, Τζουμέρκα, Παναιτωλικό, Βελούχι, όρη Βάλτου, μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Αυτό ήταν κολλήσαμε με την ορειβασία. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο γνωστό κεντρικό εφημεριδοπωλείο για να βρούμε τα ανάλογα με το άθλημα περιοδικά. Οι Κορφές του ΕΟΣ Αχαρνών μας βοήθησαν να λύσουμε αρκετές απορίες μας. Κάπως έτσι μπήκαμε στο "λούκι" της ορειβασίας που μας έχει χαρίσει τόσες όμορφες στιγμές, συγκινήσεις, φιλίες, διαφωνίες αλλά και ένα δέσιμο με τους συνορειβάτες μοναδικό. Με αφορμή το σύλλογο γνωρίσαμε ένα μαγευτικό κόσμο, ανεβήκαμε στα ωραιότερα βουνά της πατρίδας μας, διασχίσαμε απομονωμένες πανεμορφες κοιλάδες, κολυμπήσαμε στα γαλαζοπράσινα νερά αλπικών λίμνών και ποταμών με κρυστάλινα νερά, δροσιστήκαμε σε μαγευτικούς καταρράκτες, γνωρίσαμε αγνούς και όμορφους ανθρώπους της φύσης.
Ήρθαμε σε επαφή με τη φύση και αυτή μας χάρισε απλόχερα τις ομορφιές της. Δύσκολα θα πηγαίναμε μόνοι μας σε τόσα βουνά και μέρη χωρίς την οργάνωση ενός συλλόγου. Μέσα στο σύλλογο συμφωνείς και διαφωνείς για πολλά πράγματα αλλά η αγάπη για το βουνό μας ενώνει και μας κρατάει δεμένους και ενεργούς ορειβάτες. Η ζωή του συλλόγου είναι τα μέλη του. Όσο περισσότερος κόσμος συμμετέχει τόσο η φλόγα και η προσφορά του μεγαλώνει. Περισσότεροι άνθρωποι σημαίνει περισσότερες ιδέες και απόψεις που μεταφράζεται σε ακόμα πιο πολλές δραστηριότητες. Σήμερα βλέπουμε συλλόγους να έχουν και άλλες δραστηριότητες όπως ορεινό τρέξιμο, ορεινή ποδηλασία και αναρρίχηση. Αλλά και δραστηριότητες που έχουν έμμεση σχέση με το βουνό όπως προβολές ταινιών, εκθέσεις φωτογραφίας και ενημέρωση σε σχολεία για το άθλημα της ορειβασίας. Λειτουργούν σαν ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερή οικονομική κρίση που ζούμε, οι ορειβατικοί σύλλογοι δίνουν μια διέξοδο, μια ελπίδα, εκπέμπουν το μήνυμα της προσπάθειας και της συλλογικότητας. Η ορειβασίας είναι από τη φύση της ένα δύσκολο άθλημα και είναι ακόμα πιο δύσκολο να συνυπάρχεις και να συνεννοείσαι με τόσους πολλούς ανθρώπους στην εποχή μας. Η χαρά όμως της συλλογικότητας, της προσπάθειας και του αποτελέσματος τα αναπληρώνει στο έπακρο. Δραστηριοποιηθείτε, γραφτείτε στον τοπικό ΕΟΣ γιατί μέσα από τη συλλογικότητα και τις διαφωνίες πάντα βγαίνει κάτι καλό.
