Την περασμένη Κυριακή, και πιο συγκεκριμένα το περασμένο διήμερο βρεθήκαμε στον Νομό Πέλλας με σκοπό να απολαύσουμε τα υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα που έχει να μας προσφέρει απλόχερα η Αριδαία και το δάσος του Ραμνομπορ. Φτάνοντας στα μαγευτικά και όχι άδικα φημισμένα Λουτρά Πόζαρ, που βρίσκονται λίγο έξω από την Αριδαία, απολαμβάνουμε το λουτρό μας σε θερμοκρασία περίπου 37 βαθμών και στη συνέχεια κινούμαστε οδικώς προς το εγκαταλελειμμένο χωριό Άνω Λουτράκι, όπου θα είναι και το σπίτι μας για το βράδυ. Στήνουμε τις σκηνές μας, μαγειρεύουμε και θαυμάζουμε τον έναστρο ουρανό. Κάπως έτσι ήσυχα και ωραία πέρασε η βραδιά μας. 

 

Η επόμενη μέρα ξεκινάει νωρίς, ήρθε η ώρα για το κεφάλαιο Σοκόλ. Αρχικά περπατάμε σε αγροτικό δρόμο που περιβάλλεται από κερασιές και καστανιές και σιγά σιγά μπαίνουμε σε πανέμορφο φθινοπωρινό δάσος από οξιές ντυμένες σε όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί και του κόκκινου.Τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν μπαίνει κάποιος σε ένα τόσο αρχέγονο και άγριο τοπίο, χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα, χωρίς υλοτόμηση, χωρίς κυνήγι, όπου οι κορμοί δέντρων φτάνουν έως 50 και τα 60 μέτρα όπου το φως δεν φτάνει μέχρι την γη είναι δύσκολο να περιγραφούν.

Εδώ έχει το οχυρό του ο μαύρος λύκος, λίγοι έχουν έρθει σε επαφή με αυτό το αγρίμι ενώ όσοι το έχουν δει μαρτυρούν την άγρια ομορφιά του, εμείς καθώς περπατούσαμε στο ενδιαίτημά του νιώθαμε την παρουσία του ιδιαίτερα έντονη. Η ορνιθοπανίδα της Σοκόλ έκανε αισθητή την παρουσία της και σύντομα δύο χρυσαετοί άρχισαν να μας εποπτεύουν από ψηλά. Ο βασιλιάς των αιθέρων με άνοιγμα φτερών τα δυόμιση μέτρα, σου προκαλεί δέος όταν τον αντικρίζεις. Είναι απίστευτο το πόσο περίεργα νιώθαμε εκεί πάνω, ώρα μακριά από τον πολιτισμό, εδώ μέσα δεν ήμασταν οι κυρίαρχοι, οι οικοδεσπότες, εδώ μέσα άλλοι κάνουν κουμάντο. 

Όμως δεν ήταν έτσι πάντα... Οι αναβαθμίδες μέχρι αρκετά ψηλά στο βουνό μαρτυρούν την καλλιέργεια της περιοχής ενώ πιο ψηλά τα ορύγματα μας δίνουν μια εικόνα των μαχών που έγιναν εδώ κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Περπατώντας δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς πόσοι νέοι έχασαν εδώ τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τη "βόλτα" μας σε αυτά τα μέρη. 

 

 

κορυφή ΒίσογκρατΣάββατο μεσημέρι και η ομάδα μας αναχωρεί για το Αετοχώρι της ορεινής Αλμωπίας στο νομό Πέλλας. Στόχος μας είναι να διασχίσουμε το Πίνοβο περνώντας τρεις από τις ψηλότερες κορυφές του. Το Πίνοβο είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά βουνά της χώρας μας που εντυπωσιάζει καθώς ορθώνεται στο τέλος του κάμπου της Αλμωπίας, οριοθετώντας τη συνοριογραμμή μεταξύ Ελλάδας και Βόρεις Μακεδονίας. Η βόρεια πλευρά του καλύπτεται από πυκνά δάση που φύονται πάνω σε ομαλές πλαγιές ενώ νότια κόβεται απότομα σχηματίζοντας απότομες ορθοπλαγιές με διάσπαρτα δάση κυρίως οξιάς και βελανιδιάς. Στο μεγαλύτερο μέρος της κορυφογραμμής συναντάμε αμπριά, χαρακώματα, κτίσματα αλλά και σκουριασμένα πυρομαχικά απομεινάρια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας αυτά στο μυαλό μας και μετά από περίπου 4 ώρες οδήγησης φτάνουμε στο Αετοχώρι όπου κάποιοι στήνουν σκηνές ενώ άλλοι επιλέγουν να κοιμηθούν στο παλιό σχολείο.

Έχοντας διανυκτερεύσει στο χωρίο Νότια οι πρώτες ακτίνες του ηλίου μας βρίσκουν στην αρχή του φαραγγιού την Τζένας. Το ξύπνημα της φύσης, η αέναη κίνηση του νερού και οι αρχέγονες εικόνες που προσφέρει το φαράγγι σε όλο το μήκος του αφυπνίζουν και τα δικά μας ένστικτα που βρισκόταν σε λήθαργο, υπομένοντας την καθημερινότητα μας, και περιμένοντας καρτερικά την επόμενή μας εξόρμηση στην φύση.

Μερικές φωτογραφίες από την εξόρμηση του συλλόγου στην κορυφή Σοκόλ.

Η ομάδα στη θέση ΤυροκομείοΣτα σύνορα με την ΠΓΔΜ, πάνω από το χωριό Νότια στην Αριδαία και περίπου 4:30 ώρες από την Άρτα, βρίσκεται το όρος Τζένα. Ετυμολογικά το όρος Τζένα αντλεί την ονομασία του από την μεταφορική τάση σηματοδότησης γεωγραφικών σημείων από μέρη του ανθρωπίνου σώματος καθώς η σημασιολογική τούτη μεταβολή βασίζεται στην ομοιότητα των δυο εννοιών, του ανθρωπίνου σώματος και του γεωγραφικού στοιχείου. Έτσι, ακούμε τις μεταφορικές χρήσεις: η ράχη του βουνού, οι πρό-ποδες του βουνού, το φρύδι του βουνού, ο αυχένας (σβέρκος) του βουνού, το μάτι (για πηγή), το κεφαλό-βρυσο κ.τ.λ. Κατά αυτή την λογική το όνομα Τζένα ανάγει την αρχή-του στο «φρύδι», που στα βλάχικα λέγεται τζεάνâ (πληθ. τζεάνι και τζένουρι «βουνά») και στα μογλενίτικα βλάχικα τζένα. Η λέξη τζεάνâ κατάγεται από το λατινικό γκένα «σαγόνι-μάγουλο, βλέφαρο». Πέραν τούτων γεωγραφικά η Τζένα, μαζί με το Πίνοβο αποτελούν το κεντρικό τμήμα της οροσειράς της Αριδαίας. Το βουνό φημίζεται για το δάσος οξιάς του, το οποίο φτάνει μέχρι τα 1.800μ. και το φαράγγι της Μικρής Τζένας ή Νότιας που είναι κατά γενική ομολογία το πιο όμορφο ανέβασμα που έχουμε κάνει σε βουνό. Σε μεγαλύτερο υψόμετρο η οξιά δίνει τη θέση της σε αλπικά λιβάδια μέχρι την κορυφή. Σημαντική επίσης είναι η πανίδα του όρους που αποτελεί καταφύγιο για αρπακτικά ουλιά όπως ο χρυσαετός, ο φιδαετός και ο πετρίτης ενώ λόγω του δάσους οξιάς βρίσκουν μέρη να φωλιάζουν πολλοί δρυοκολάπτες.