Ο σύλλογός μας πραγματοποίησε μία ακόμη διήμερη εξόρμηση αυτό το Σάββατο-κύριακο. Αυτή τη φορά προς τα δικά μας υπέροχα Τζουμέρκα. Το απόγευμα του Σαββάτου αφήσαμε τη ζέστη της Άρτας με κατεύθυνση τον Καταρράκτη προσμένοντας τη γνωστή δροσιά του. Στόχος μας ήταν να διασχίσουμε τον ορεινό όγκο που περιγράφει το μονοπάτι ξεκινώντας από τον Καταρράκτη, περνώντας από την ιστορική Σκάλα Σταμάτη, συνέχεια στη Μπρέσιανη κι από εκεί στους Μελισσουργούς.
Αν και τα Τζουμέρκα είναι κοντινός προορισμός, η διάσχιση αυτή έγινε για πρώτη φορά και το μονοπάτι ήταν άγνωστο. Ξαπλώσαμε νωρίς για ύπνο, γιατί προκειμένου να αποφύγουμε τη ζέστη της μέρας έπρεπε να ξεκινήσουμε πριν την αυγή.
Η μέρα γλυκοχάραζε όταν ξεκινήσαμε με αχόρταγη διάθεση για μια νέα εμπειρία. Οι γραμμές του ορεινού όγκου που ορθώνονταν από πάνω μας άρχιζαν να σχηματίζονται στο λιγοστό φως.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας λίγο πριν τους γνωστούς δίδυμους καταρράκτες του χωριού κι ακολουθώντας το «καλογραμμένο» ανηφορικό μονοπάτι, μετά από μια απότομη ανηφόρα φτάσαμε πάνω από τον πρώτο καταρράκτη. Το νερό έτρεχε ακόμη λίγο, αναγκάζοντάς μας να βγάλουμε τα παπούτσια για να περάσουμε. Σύντομα φτάσαμε σε μια εγκαταλειμμένη στάνη και σε μικρά καταπράσινα λιβάδια.
Συνεχίσαμε στην απότομη πλαγιά και σύντομα φτάσαμε στην αρχή της Σκάλας του Σταμάτη. Η σκάλα αυτή χρησιμοποιούνταν από τους βοσκούς για να ανεβάσουν τα ζώα τους το καλοκαίρι προς τη Μπρέσιανη και άλλα βοσκοτόπια. Δυστυχώς όμως, λόγω της αχρησίας, έχει πέσει σε κάποια σημεία και έτσι οι δύο βοσκοί που ακόμα φέρνουν τα κοπάδια τους σ' αυτούς τους παρθένους τόπους χρησιμοποιούν ένα άλλο μονοπάτι. Το εκπληκτικό με αυτό το μονοπάτι είναι πως ακολουθεί μια απότομη πλαγιά που δε διακρίνεται από μακριά. Όταν βρίσκεται κανείς πάνω του μπορεί να πει πως είναι σχετικά φαρδύ, αλλά όταν κοιτάξει πίσω ή μπροστά του θα δει πως στα 3 μέτρα εξαφανίζεται. Για όσους δεν είχαν ξαναπατήσει στη σκάλα η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη και όλοι θαυμάσαμε τη δεξιοτεχνία με την οποία φτιάχτηκε.
Το βλέμμα μας απλώνονταν προς την εκπληκτική θέα από κάτω μας. Γρήγορα φτάσαμε σε μια μικρή σπηλιά την οποία χρησιμοποιούσαν παλιά οι βοσκοί σαν «ψυγείο» για να διατηρούν το τυρί μέχρι να ανέβουν οι γυναίκες από το χωριό να το πάρουν. Φτάνοντας στις στάνες της Μπρέσιανης αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε βόρεια προς το Γερακοβούνι και από ένα κρυφό πέρασμα βρεθήκαμε στον αυχένα, από όπου περνά το μονοπάτι που ενώνει τον Καταρράκτη με τους Μελισσουργούς. Σημείο κλειδί γι' αυτό το πέρασμα ήταν ένας μεγάλος «κούκος» που σηματοδοτεί το ξεκίνημά του. Το μονοπάτι είναι καλό με αραιά σημάδια που μας βοήθησαν να περάσουμε από κάποια αρκετά εκτεθειμένα σημεία της κορυφογραμμής. Η θέα προς τα κάτω κόβει την ανάσα. Ατενίζοντας πιο μακριά μπορούσαμε να δούμε την Ρόκα και την κορυφογραμμή της Στρογγούλας.
Μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στον αυχένα όπου βρήκαμε το μονοπάτι που έρχεται από τους Μελισσουργούς. Εκεί ξεκουραστήκαμε λίγο για να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας. Πλέον βλέπαμε τον Κριάκουρα και το 1060. Το μονοπάτι κινείται σχεδόν χωρίς κλήση οπότε μπορούσαμε να απολαύσουμε ελεύθερα τη θέα. Λίγο παρακάτω βρήκαμε μια βρυσούλα, όπου με ευχαρίστηση δροσιστήκαμε από το νεράκι της, ενώ κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να φωτογραφίσουν τα υπέροχα λίλιουμ (Lilium carniolicum). Στη συνέχεια αρχίσαμε την επίπονη κατηφόρα σε μια σάρα, της οποίας η μεγάλη κλήση και το σαθρό έδαφος μας ανάγκασαν να είμαστε προσεκτικοί.
Τέλος φτάσαμε στον χωματόδρομο και τελικά στη θέση Αγκάθι όπου «σβήσαμε» τα πόδια μας μέσα στο κρύο ρεματάκι περιμένοντας το πολυπόθητο αυτοκίνητο που θα μας γλίτωνε από τον κουραστικό δρόμο ως το χωριό.