Έχοντας διανυκτερεύσει στο χωρίο Νότια οι πρώτες ακτίνες του ηλίου μας βρίσκουν στην αρχή του φαραγγιού την Τζένας. Το ξύπνημα της φύσης, η αέναη κίνηση του νερού και οι αρχέγονες εικόνες που προσφέρει το φαράγγι σε όλο το μήκος του αφυπνίζουν και τα δικά μας ένστικτα που βρισκόταν σε λήθαργο, υπομένοντας την καθημερινότητα μας, και περιμένοντας καρτερικά την επόμενή μας εξόρμηση στην φύση.

Σιγά σιγά όσο απομακρυνόμαστε από την ανθρώπινη παρέμβαση απελευθερωνόμαστε από το αστικό κέλυφος, μια μιαρή επικάλυψη που καλύπτει τα μάτια μας, το μυαλό μας τη ψυχή μας, και ενωνόμαστε με το φυσικό, το θείο, το αιώνιο. Γινόμαστε παιδιά παίζουμε, γελάμε, χορεύουμε, αγκαλιάζουμε τη φθινοπωρινή αλλαγή της φύσης, μεθάμε με τα χρώματα της οξιάς. Γινόμαστε λύκοι σκίζοντας ο ένας τα σαρκία του άλλου έως ότου μείνουμε μόνο πνεύματα.

Οι λέξεις χιλιόμετρα, χρόνος, υψομετρικές δεν έχουν καμιά σημασία. Αφήνουμε τον άνεμο της κορυφογραμμής να μας παρασύρει σε κορυφές όπως Τζένα, Μνήμα, Βίζογκραντ που τους δώσαμε ονόματα ώστε να τις οικειοποιηθούμε, να  δανειστούμε και εμείς λίγο από το μεγαλείο τους. Κλαίμε και ουρλιάζουμε μπροστά  σε  τοπία που σμίλεψε ο χρόνος και εμείς παρεμβαίνουμε  χαράζοντας  σύνορα, βομβαρδίζοντας τα, και τώρα τελευταία βάζοντας ανεμογεννήτριες, χωρίς καμιά συναίσθηση στην κληρονομιά που μας άφησαν και που πρέπει να αφήσουμε.

Κάνουμε μπάνιο στο νερό της πηγής, κοιμόμαστε στο γρασίδι, επιστρέφουμε έστω και για λίγο, ως εξόριστοι, στην αληθινή μας πατρίδα, στην αγκαλιά της μάνας μας, παιδιά που είναι ευτυχισμένα αρκεί να είναι ξαπλωμένα στα ποδιά του πάτερα τους.

Η μέρα τελειώνει και το άναμμα των φώτων του Αετοχωρίου σημαίνει την δίκη μας συσκότιση. Βγάζουμε από τα σακίδια τις ανθρώπινες φορεσιές και στοιβάζουμε μέσα πάλι τα συναισθήματα. Θεωρούμε πως ότι ζήσαμε μοιάζει με όνειρο ξεχνώντας πως μόνο τότε ήμασταν ξυπνιοι. Ως την επόμενη φορά.....

Κατεβάστε τη διαδρομή από εδώ.