Γκιώνα, το Ασέληνον όρος των αρχαίων, η πρώτη μας εξόρμηση μετά την καραντίνα. Μια δυνατή κυκλική πορεία που μας επιτρέπει να θαυμάσουμε τις ορθοπλαγιές της από κάθε δυνατή οπτική γωνία. Σάββατο μεσημέρι ξεκινάμε από την Άρτα με προορισμό το χωριό Συκιά. Εκεί αφού στήσουμε τις σκηνές μας απολαμβάνουμε ένα εξαίρετο βραδινό, άψογα οργανωμένο, στο γήπεδο του χωριού. Ξαπλώνουμε νωρίς αφού η επόμενη μέρα διαγράφεται μεγάλη και κουραστική.
Ξεκινάμε στις 6 το πρωί, λίγο αφού έχει ανατείλει ο ήλιος και βάφει κόκκινες τις κορυφές των Βαρδουσίων, και κατευθυνόμαστε προς το μονοπάτι του Καραγιάννη. Το μονοπάτι του Καραγιάννη είναι ο συντομότερος δρόμος από τη Συκιά για την Πυραμίδα. Χαράχτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 από το γνωστό ορειβάτη και εκπαιδευτή της εποχής, Δημήτρη Καραγιάννη. Ελίσσεται ανάμεσα στις ορθοπλαγιές της Συκιάς και του Λάζου, σε πεδίο το οποίο εκ πρώτης όψεως μοιάζει αδιάβατο. Η διαδρομή είναι σημαδεμένη με μπογιά και χαρακτηρίζεται δύσκολη, λόγο της συνεχόμενης ανάβασης σε μεγάλη κλίση και του άγριου ανάγλυφου. Δεκάδες βράχινα περασμάτων που φτάνουν μέχρι και τον τρίτο αναρριχητικό βαθμό δυσκολίας επιβάλουν την γνώση βασικών τεχνικών αναρρίχησης.
Μετά από περίπου μία ώρα φτάνουμε στο χαρακτηριστικό διάσελο στο οποίο χωρίζονται τα μονοπάτια του Λαζορέματος και του Καραγιάννη. Εδώ ξεκινάει η επίπονη ανηφορική πορεία η οποία καλύπτει τα περίπου 1.400 μέτρα που μας χωρίζουν από την κορυφή. Το μονοπάτι είναι πραγματικά εντυπωσιακό με τα αναρριχητικά περάσματα να το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Η ομάδα μας κινείται αρκετά γρήγορα και έτσι ο ήλιος δεν καταφέρνει να μας προφτάσει, παρά ψηλά λίγο πριν βγούμε στον αυχένα κάτω από την κορυφή. Μένουμε εντυπωσιασμένοι από το ανάγλυφο αλλά τον πραγματικά αριστοτεχνικό τρόπο που το μονοπάτι βρίσκει τα πιο κρυφά περάσματα. Ειδικά το τελευταίο κομμάτι που κινείται μέσα σε λούκι έχοντας δίπλα σε τοίχο από ασβεστόλιθο διάτρητο με μεγάλες τρύπες και σπηλιές μας αφήνει έκθαμβους.
Βγαίνουμε από το μονοπάτι του Καραγιάννη και μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στην κορυφή όπου κάνουμε μια καλή στάση για να απολαύσουμε τη θέα. Πλέον οι κορυφές των Βαρδουσίων και του Παρνασσού βρίσκονται μέσα στο σύννεφο. Αρχίζουμε και κατεβαίνουμε προς τη Βαθιά Λάκα και εκεί αφού ανεφοδιαστούμε με κρύο νερό ξεκινάμε προς τη θέση Ίσωμα για να αρχίσουμεί την κατάβασή μας στο Λαζόρεμα. Η κατάβαση από εδώ είναι ομαλή και ευχάριστη ενώ παράλληλα προσφέρει πανοραμική θέα της κορυφής. Το μονοπάτι θέλει λίγο ψάξιμο μιας και η σηματοδότηση είναι μόνο από το Λαζόρεμα προς την κορυφή, αλλά με τη βοήθεια του χάρτη και τις ιχνηλατικές ικανότητες του αρχηγού γίνεται σχετικά εύκολα.
Το μονοπάτι μας κατεβάζει αρκετά γρήγορα και μας οδηγεί δύο πανέμορφα καταπράσινα λιβάδια γεμάτα με αγριολούλουδα. Συνεχίζει να κινείται κατηφορικά ώσπου να συναντήσει ένα μικρό ρυάκι στο οποίο ξαποσταίνουμε και δροσιζόμαστε. Στη συνέχεια η πορεία μας γίνεται ελαφρώς ανηφορική μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο με τα χαρακτηριστικά βράχια από όπου είχαμε περάσει το πρωί. Από εδώ και πέρα το μονοπάτι γίνεται και πάλι κατηφορικό και μας οδηγεί στη Συκιά.
Συνολικά για την κυκλική πορεία χρειαστήκαμε περίπου 12 ώρες με κανονικό ρυθμό και τις απαραίτητες στάσεις. Είναι μια ορειβατική πορεία η οποία σίγουρα προσφέρει συγκινήσεις, αλλά χρειάζεται αντοχή και ψυχολογία για τα περάσματα. Εμείς την απολαύσαμε σίγουρα στο μέγιστο. Επίσης είναι καλό να γίνει τέτοιος προγραμματισμός ώστε να μην σας βρει ο ήλιος μέσα στο μονοπάτι του Καραγιάννη.
