Έπειτα από δύο εκδρομές σε συνεργασία με τον ΕΟΣ Πρεβεζας (Αχέρωντας, Βικάκι) και την διοργάνωση της ΣΟΣΔΕΗ στο καταφύγιο των Μελισσουργών, ο σύλλογος μας πραγματοποιεί για τη νέα σεζόν την πρώτη του εξόρμηση. Αυτή ξεκινάει λίγο έξω από τους Μελισσουργούς, στη θέση Αγκάθι και περνώντας από το Αυτί καταλήγει στα Θεοδώριανα.
Η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα μας ήταν εντυπωσιακή και έχοντας και σύμμαχο μας τον καιρό ξεκινάμε για μια ακόμη εξόρμηση.
Η εξόρμηση αυτή μας φέρνει στο ανατολικό τμήμα των Τζουμέρκων και μας δίνει την ευκαιρία να περπατήσουμε στα λημέρια που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ διέσχιζαν και χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο. Όπως έλεγε και ο Άρης Βελουχιώτης: «Όποιος δεν περάσει χειμώνα το Αυτί δεν είναι αντάρτης»!
Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι μικρής δυσκολίας και θα τη χαρακτήριζα καθαρά πεζοπορική. Η ώρα είναι γύρω στις 10 το πρωί όταν αρχίζουμε το περπάτημα. Ξεκινάμε από δρόμο που ευτυχώς γρήγορα παρακάμπτουμε και βγαίνουμε σε μονοπάτι. Στα αριστερά μας βλέπουμε το βουνό 1060 ενώ στα δεξιά μας, δεσπόζει το Γερακοβούνι και για λίγο θυμήθηκα τη σάρα που κατεβήκαμε στην εξόρμηση μας στη Σκάλα Σταμάτη. Έπειτα από κανένα μισάωρο συναντάμε λούκι ανεβάζει στο Αυτί. Η ανάβαση στο λούκι είναι σαν να παίζεις σε παιδική χαρά! Έπειτα από 45 λεπτά ανηφορικής διαδρομής φτάνουμε στη θέση Αυτί. Οι πρώτες σκέψεις που μου πέρνάνε από το μυαλό, έχοντας διαβάσει πρόσφατα και το βιβλίο για τη ζωή του Άρη Βελουχιώτη είναι πως επιβίωναν αυτοί οι άνθρωποι το χειμώνα σε τόσο δύσβατες περιοχές. Γρήγορα όμως ξεχνιέμαι από τη μαγευτική θέα. Στο αριστερό χέρι ο επιβλητικός Κριάκουρας και στο άλλο η κορυφογραμμή που οδηγεί στην Μπρέσιανη ενώ στο βάθος φαίνονται τα Άγραφα.
Μετά από το απαραίτητο χάζι κατηφορίζουμε προς τα Θεοδώριανα. Ακολουθούμε το μονοπάτι, κατεβαίνουμε μια σάρα και έπειτα από λίγο βγαίνουμε στο οροπέδιο της Κωστηλάτας. Δυστυχώς στο οροπέδιο η ανθρώπινη παρέμβαση είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Δρόμοι στη μέση του πουθενά, οι οποίοι δεν βγάζουν πουθενά. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης όλων αυτών των δρόμων που ξεφυτρώνουν σε αυτή την όμορφη διαδρομή. Η μόνη εικασία που έκανα ήταν πως ίσως να είναι χρήσιμοι για τους κτηνοτρόφους αλλά και αυτή την εικασία με πολύ επιφυλακτικότητα αφού όλοι μας γνωρίζουμε πως λειτουργεί το ελληνικό κράτος!
Τελευταία στάση της διαδρομής μας οι πανέμορφοι καταρράκτες της Σούδας. Δύο εντυπωσιακοί καταρράκτες με πολύ νερό, οι οποίοι ξεπηδούν από έναν γρανιτένιο τοίχο και πέφτουν με ορμή στο έδαφος. Το όλο τοπίο των καταρρακτών αλλά και η διαδρομή για να φτάσεις μέχρι εκεί μέσα από δασωμένο μονοπάτι ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Από τους καταρράκτες σε μισή περίπου ώρα και πάλι ακολουθώντας έναν δασικό δρόμο φτάνουμε στα Θεοδώριανα. Εκεί παίρνουμε τις απαραίτητες ανάσες μετά την διαδρομή που στο σύνολό της ήταν 7 ώρες πολύ χαλαρού περπατήματος.
Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Είχε φτάσει η ώρα της αναχώρησης. Ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στα όμορφα Τζουμέρκα μας και με ένα σφίξιμο στην καρδιά τα αποχαιρετήσαμε καθώς πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την τσιμεντένια μας πόλη.
