....στη σκιά της Στρογγούλας
Συνάντηση Ορειβατικών Συλλόγων Δυτικής Ελλάδος, ένας θεσμός που υπάρχει εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Κάποιοι τον σέβονται κάποιοι τον σνομπάρουν σαν "πανηγυράκι", ίσως και να έχουν δίκιο μιας και πολλές φορές έχει μεταλλαχθεί σε ένα ξέφρενο γλέντι μέχρι πρωίας και βουνό πουθενά!! Ο σύλλογός μας προσπάθησε να τους ικανοποιήσει όλους: για τους "σκληρούς" μια ανάβαση στη Στρογγούλα στα 2.112μ. και μια για τους "σοφτ" μια πεζοπορία μέσα στο πανέμορφο δάσος στους πρόποδες του βουνού. Άλλωστε σκοπός της συνάντησης μεταξύ άλλων είναι να γνωριστούμε μεταξύ μας και να περάσουμε καλά.
Κάποια μέλη του συλλόγου έφτασαν από το πρωί του Σαββάτου στο καταφύγιο Μελισσουργών έτσι ώστε να είναι όλα έτοιμα για εμάς τους αργοπορημένους. Στην υποδοχή υπάρχει τσίπουρο και λουκούμια. Τα παιδιά που έχουν αναλάβει το καταφύγιο έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Έχουν δημιουργήσει έναν πολύ φιλικό χώρο για τον καθένα ώστε να καθίσει να πιεί τον καφέ του ή να γευματίσει και να κοιμηθεί σε ένα από τα δωμάτια του καταφυγίου. Ακόμη, όσοι θέλουν να κατασκηνώσουν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στο δασάκι πάνω ακριβώς από το καταφύγιο σε ειδικά σηματοδοτημένο χώρο και με κάποιες βασικές παροχές. Στήνουμε τις σκηνές μας, βρίσκουμε φίλους από άλλους συλλόγους και κάνουμε καινούριους. Η ώρα περνάει ευχάριστα μέχρι που οι ουρανοί ανοίγουν και αρχίζει να βρέχει, ευτυχώς είναι μια μπόρα που μετά από λίγο ξεθυμαίνει ανταμοίβοντάς μας με ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο με φόντο το βουνό 1060.
Η βραδιά συνεχίζεται με χαιρετισμούς από τους προέδρους των συλλόγων και το ντοκιμαντέρ του κ. Βασίλη Γκανιάτσα «Της Άρτας το Γεφύρι». Κατά γενική ομολογία τόσο των παρευρισκομένων όσο και του ιδίου του δημιουργού βρισκόμαστε σε ένα από τα καλύτερα μέρη για να απολαύσουμε το ντοκιματέρ. 120 ζευγάρια μάτια(μικρών και μεγάλων) καρφώνονται στην οθόνη παρακολουθώντας τις περιπέτειες ανά τους αιώνες τόσο του γεφυριού όσο και των ανθρώπων που έδεσαν τη ζωή τους με αυτό. Μόνο θετικά σχόλια μπορεί κανείς να πει για αυτή την προσπάθεια. Η βραδιά κλείνει με κρασί και χορό. Την άλλη μέρα έχει περπάτημα....
Και ξεκινάμε με την ανάβαση στη Στρογγούλα (από το "σκληρό" Νίκο).
Θα ξεκινήσω την περιγραφή μου με ένα προσωπικό συναίσθημα που ένιωσα στην κορυφή. Αισθάνθηκα τυχερός που βρίσκομαι κοντά στα Τζουμέρκα και έχω τη δυνατότητα να επισκέπτομαι τόσο άγρια και επιβλητικά βουνά σαν τη Στρογγούλα.
Το τοπίο των Τζουμέρκων είναι ιδιαίτερο: βραχώδη, απρόσιτα, επιβλητικά δεσπόζουν στον ορίζοντα. Σε όποιο σημείο και να σταθείς μένεις έκπληκτος από την άγρια αυτή ομορφιά. Η ανάβαση μας για τη Στρογγούλα ξεκινάει το πρωί της Κυριακής, τη δεύτερη μέρα της συγκέντρωσης των ορειβατικών συλλόγων Δυτικής Ελλάδας από το καταφύγιο Μελισσουργών(1.028μ). Μπορώ να πω πως η ανάβαση στη Στρογγούλα είναι κλιμακούμενης δυσκολίας: ξεκινάει από ένα εύκολο δασικό μονοπάτι το οποίο αντικαθίσταται από μια μεσαίας κλίμακας ανηφορική διαδρομή στους πρόποδες του βουνού για να καταλήξει σε πιο απότομες κλίσεις και σε μερικά περάσματα που χρειάζονται σκαρφάλωμα μετά την χαρακτηριστική στάνη σε σχήμα καρδιάς.
Η πορεία μας ξεκινάει ακριβώς έξω από το καταφύγιο Μελισσουργών, μέσα σε πυκνό δάσος. Ο καιρός αίθριος με ελάχιστα σύννεφα να υπάρχουν και αυτά πολύ μακριά μας. Περπατάμε σε εύκολο μονοπάτι περνώντας παλιά χωράφια - αναβαθμίδες. Μέχρι πριν τον πόλεμο του ’40 δεν υπήρχε δάσος παρά μόνο χωράφια τα οποία μετά τον πόλεμο εγκαταλείφθηκαν. Σε λιγότερο από μισό αιώνα η φύση έκανε το θαύμα της και δημιούργησε ένα πανέμορφο ελατόδασος. Περνάμε κοντά στο μεγάλο καταρράκτη και μετά από μια ώρα φτάνουμε στο καταφύγιο των Πραμάντων στους πρόποδες της Στρογγούλας από όπου έχουμε την ευκαιρία ναδούμε το πάνω μέρος του βουνού. Η βλάστηση από εδώ και πάνω αρχίζει να αραιώνει και το τοπίο να αγριεύει. Η διαδρομή γίνεται πιο ανηφορική και κινούμαστε με σταθερό ρυθμό για να κρατήσουμε δυνάμεις Το μονοπάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και με εντυπωσιακή θέα προς τα γύρω βουνά και την κοιλάδα του Αράχθου μας ανεβάζει σε μία ώρα μέχρι την χαρακτηριστική καρδιόσχημη στάνη. Είμαστε πλέον στα μισά της διαδρομής και χρειαζόμαστε μια καλή στάση ώστε να απολαύσουμε και τη γύρω θέα το βουνό 1060 με την Κακαρδίτσα από πίσω ενώ στα βόρεια σαν μια ισχνή γαλάζια φιγούρα αχνοφαίνεται η Τύμφη.
Από το σημείο της στάνης και μετά η διαδρομή γίνεται πιο απαιτητική με μεγαλύτερη κλίση και ημιαναρριχητικά εκτεθειμένα περάσματα. Η ανάβαση μας είναι πολύ προσεκτική. Το βουνό αποκαλύπτει την άγρια ομορφιά του όταν βλέπεις έναν βράχο ανοιγμένο στα δύο και εσύ καλείσαι να περάσεις από εκεί μέσα! Συνεχίζουμε τραβερσάροντας στις απότομες πλαγιές μέχρι που βγαίνουμε ψηλά λίγο κάτω από την κορυφή με την κούραση να μας βαραίνει όλο και περισσότερο. Τελικά φτάνουμε στην κορυφή της Στρογγούλας σε υψόμετρο 2.112μ. μετά από 4 ώρες συνολικής πορείας. Είναι ακόμα νωρίς 11 το πρωί και δεν έχουν σηκωθεί τα σύννεφα οπότε απολαμβάνουμε τη θέα, βγάζουμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες και αρχίζουμε την κατάβαση. Ο καιρός αρχίζει να κλείνει και τα σύννεφα μας κυκλώνουν μειώνοντας κατά πολύ την ορατότητα. Χρειαζόμαστε περίπου δύο ώρες από την κορυφή για να φτάσουμε στο καταφύγιο Πραμάντων περπατώντας προσεκτικά μιας και το πεδίο γλιστράει λόγω της υγρασίας. Η διαδρομή μας φτάνει στο τελευταίο της μέρος, μετά από ώρα πορεία μιας ώρας φτάνουμε ξανά στο καταφύγιο Μελισσουργών ακριβώς την ώρα που αρχίζει η βροχή. Μία ακόμη ορειβατική μέρα έφτασε στο τέλος της.
Συνεχίζουμε με την περιγραφή της μικρής διαδρομής (από τη "σοφτ" Ίνα)
Ξυπνάμε νωρίς το πρωί με έναν καταγάλανο ουρανό να μας υποδέχεται, πίνουμε το τσάι μας και τρώμε τα πεντανόστημα κουλουράκια θαυμάζοντας τη θέα από το καταφύγιο προς το βουνό 1060. Ξεκινάμε κατά τις 9 το περπάτημά μας με κατεύθυνση το καταφύγιο Πραμάντων. Περπατάμε μέσα σε καταπράσινο δάσος με έλατα ακολουθώντας τη σήμανση και μετά από λίγο φτάνουμε σε διασταύρωση που οδηγεί στον καταρράκτη. Κάποιοι αποφασίζουμε να τον δούμε από κοντά και μετά από 20 λεπτά ανάβασης δροσιζόμαστε στα νερά του θαυμάζοντας το μεγαλείο του. Ξαναπαίρνουμε το μονοπάτι εκεί που το αφήσαμε και φτάνουμε στο καταφύγιο των Πραμάντων μετά από 1:30 περίπου ώρα. Μετά από μια μικρή στάση κατευθυνόμαστε προς τη μονή της Αγίας Παρασκευής περπατώντας και πάλι μέσα στο δάσος. Εκεί βρίσκουμε τον μοναχό που μόλις πρόσφατα εγκαταστάθηκε και παίρνουμε δυνάμεις τρώγοντας το παραδοσιακό λουκούμι. Ξαναξεκινάμε και αυτή τη φορά πάμε προς στη σπηλιά του Κατσαντώνη. Το μονοπάτι είναι λίγο ανηφορικό και κινείται μέσα στο δάσος με πολλά ρυάκια να σχηματίζουν καταρράκτες και λιμνούλες. Μετά από 20 λεπτά φτάνουμε στη σπηλιά που Κατσαντώνη, ρίχνουμε λίγο φως με ένα φακό και είναι πραγματικά βαθιά... Μετά από 30 λεπτά έντονου περπατήματος και αρκετής ανηφόρας φτάνουμε στο καταφύγιο των Μελισσουργών λίγο πριν πέσουν οι πρώτες σταγόνες βροχής. Η όλη βόλτα μας κράτησε περίπου 4 ώρες σε πολύ χαλαρό ρυθμό.
Για το τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά όλους όσουν βοήθησαν να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδήλωση, τον κ. Βασίλη Γκανιάτσα για την ταινία "Της Άρτας το γεφύρι" και φυσικά όλους όσους αψήφησαν τον καιρό και ήρθαν να περάσουν αυτό το διήμερο μαζί μας!!!Χωρίς αυτούς αυτή η εκδήλωση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί!!
