Οι ορεινοί περίπατοι και οι ορειβασίες στο βουνό είναι μια δραστηριότητα με την οποία ο μέσος άνθρωπος δεν είναι εξοικειωμένος. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κουλτούρα, ούτε παιδεία σχετικά με την πεζοπορία ή την ορειβασία. Το κενό αυτό, της έλλειψης παιδείας και κουλτούρας καλύπτουν οι ορειβατικοί σύλλογοι. Τα τελευταία χρόνια είτε σαν μόδα είτε σαν διέξοδο από την κρίση, το κοινό που συμμετέχει σε εξορμήσεις σχετικές με την ορειβασία έχει αυξηθεί ποσοτικά. Αν και πολλοί  θέλουν να συμμετέχουν σε εξορμήσεις συλλόγων λίγοι είναι αυτοί που ενημερώνονται για αυτό που θέλουν να κάνουν. Η ορειβασία και γενικά οι δραστηριότητες του βουνού έχουν κανόνες που πρέπει όλοι μας να ακολουθούμε διότι οι συνθήκες που θα συναντήσεις στο βουνό δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες τις οποίες καθημερινά βιώνουμε στην πόλη. Αξίες όπως το ομαδικό πνεύμα , ο σεβασμός στον αρχηγό και στις αντικειμενικές δυσκολίες του βουνού, η πειθαρχία  και η αυτογνωσία είναι απαράβατες συνθήκες για μία ασφαλή εξόρμηση στα βουνά της χώρας μας.

Κάποιες φορές το βουνό μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, κάποιες φορές οι εξορμήσεις μας δεν βγαίνουν όπως θα έπρεπε.... μια από αυτές ήταν και η προγραμματισμένη μας εξόρμηση στον Κοκκινόλακο και τη Μονή Σέλτσου. Σκοπός του συλλόγου είναι να γνωρίσουμε τα βουνά του νομού μας και της Ελλάδας, να περπατήσουμε σε μονοπάτια παλιά και καινούρια, να δούμε μέρη άγρια, παρθένα που δεν προσεγγίζονται από δρόμους. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής με κατεύθυνση το χωριό Πηγές.

Σαν σύλλογος γνωρίζαμε τις δυσκολίες που θα έχει η συγκεκριμένη εξόρμηση. Η μονή Σέλτσου είναι ένας σημαντικός τουριστικός προορισμός οπότε περιμέναμε μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Το μονοπάτι που θα ακολουθούσαμε από τον Κασιανό μέχρι τη μονή δεν ήμασταν σίγουροι για την κατάσταση του, καθώς δεν είναι πολύ περπατημένο. Ξέραμε ότι θα υπάρχει ανομοιογένεια στις δύο ομάδες και γι’ αυτό τον λόγο θέλαμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί ως προς τη κοινή διαδρομή. Σκοπός μας ήταν η διαδρομή μέχρι την μονή Σέλτσου να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουν και άτομα που έρχονται για πρώτη φορά να ακολουθήσουν χωρίς να ταλαιπωρηθούν.

 Έχοντας τα παραπάνω στο μυαλό μας τη βδομάδα που προηγήθηκε της εξόρμησης ο αρχηγός μάζευε πληροφορίες για το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη θέση Φράξος και από εκεί θα βγαίναμε είτε στη Μονή Σέλτσου ή στην κορυφή Κοκκινόλακος. Οι πληροφορίες που πήραμε έλεγαν πως το μονοπάτι είναι καλό και υπάρχει κόσμος που το περπατάει.

Μετά την αξιολόγηση των πληροφοριών που είχαμε στη διάθεση μας, ξεκινάμε από το χωριό και όντως περπατάμε σε πολύ καλό μονοπάτι για κάποια ώρα. Κάποια στιγμή όμως τα γιδόστρατα αρχίζουν και μας μπερδεύουν, το μονοπάτι είναι κλειστό σε κάποια σημεία και δυσκολευόμαστε να περάσουμε. Με λίγη αναζήτηση βρίσκουμε άλλο πέρασμα , το οποίο ακολουθούμε και συνεχίζουμε στο μονοπάτι. Περνάμε μια μεγάλη σάρα και από εκεί συνεχίζουμε και πάλι σε ένα καλό μονοπάτι αλλά μόνο για λίγο αφού το μονοπάτι και πάλι έχει κλείσει και είναι γεμάτο κέδρους. Αν η ομάδα ήταν μικρή θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει, όμως 50 άτομα είναι επικίνδυνο να περάσουν από αυτό το σημείο, μιας και η ομάδα ήταν ετερόκλητη σε θέματα εμπειρίας.

Οι πιο έμπειροι πηγαίνουν να δούνε αν η σάρα κατεβαίνει ομαλά ως το δρόμο ώστε να κατεβούμε εκεί. Σιγά σιγά όλοι και με μεγάλη προσοχή αλλά και τη βοήθεια των πιο έμπειρων της ομάδας αρχίζουν να κατεβαίνουν. Το περπάτημα είναι αργό μιας και το έδαφος είναι σαθρό. Φτάνουμε σε μια στάνη και από εκεί ο δρόμος είναι από κάτω μας. Και πάλι με μεγάλη προσοχή φτάνουμε στο δρόμο. Από εκεί η πορεία μας συνεχίζεται προς τη μονή Σέλτσου και μετά από περίπου μια ώρα φτάνουμε. Αφού ξεκουραστούμε για λίγο επισκεφτόμαστε την ιστορική μονή.

Στη μονή έχουν αρχίσει να γίνονται εργασίες αποκατάστασης, ανακαίνισης και συντήρησης. Έτσι έχουμε την δυνατότητα να θαυμάσουμε τις υπέροχες τοιχογραφίες στο εσωτερικό. Σύμφωνα με επιγραφή που βρίσκεται στο εσωτερικό η ανέγερση έγινε το 1697 και οι τοιχογραφίες του ναού έγιναν από τον αρτινό ιερέα Νικόλαο και τα παιδιά του. Διακρίνονται τόσο για την ποιότητά τους αλλά και για την κρητική τεχνοτροπία που χρησιμοποιείται. Ο λόγος για τον οποίο είναι γνωστή η μονή Σέλτσου είναι για τη μάχη που έγινε το 1804 μεταξύ του Αλή Πασά και των Σουλιωτών, ο οποίοι προτίμησαν να πέσουν στον Αχελώο από την αιχμαλωσία. Μετά από σύντομη στάση παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής προς το χωριό Πηγές.

Μια εξόρμηση η οποία δεν βγήκε όπως ήταν προγραμματισμένη, παρόλα αυτά πιστεύω πως η εξόρμηση αυτή μας δίδαξε πως όταν η ομάδα είναι δεμένη τα προβλήματα λύνονται και ξεπερνιούνται πιο εύκολα και πως είναι σημαντικά να δείχνουμε σεβασμό στον αρχηγό της ομάδας και όχι ο καθένας να κάνει "του κεφαλιού" του. Σαν επίλογο θα ήθελα να σκεφούμε όλοι τα λόγια του Φάουστο Μαντοβάνι, διακεκριμένου αναρριχητής εκ των καλύτερων στον κόσμο, λέει: «Τα βουνά δεν εκδικούνται. Δεν είναι δολοφόνοι αλλά, φταίει η νοοτροπία όσων πλησιάζουν τη φύση, που την κάνει επικίνδυνη. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι στο βουνό όπως θέλεις. Χρειάζεται υπομονή, γνώση, κρίση και πνεύμα συνεργασίας. 'Οταν στον ορίζοντα φαινόταν κακοκαιρία εμείς οι παλαιότεροι αναβάλαμε την έξοδο. Περιμέναμε τον καιρό να περάσει, και δεν εγκαταλείπαμε ποτέ φίλους μόνους στο βουνό, ενώ σήμερα, υπάρχει αδιαφορία σε βαθμό που πολλοί να αισθάνονται άτρωτοι, ρισκάροντας έτσι σοβαρότατα ατυχήματα ή ακραίες καταστάσεις. Η νευρικότητα της καθημερινής βιοπάλης μεταφέρεται στις εξόδους στο βουνό, οι βιαστικοί άνθρωποι της πόλης έχουν χάσει ή έχουν ξεχάσει τους ρυθμούς της ζωής στη φύση. Το βουνό πρέπει να το ακούμε, να το παρατηρούμε κι απαραίτητα να το σεβόμαστε».