Όσοι από εμάς έχουμε την ορειβασία και την πεζοπορία σαν χόμπυ "παίρνουμε τα βουνά" σχεδόν κάθε Κυριακή είτε με κάποιον ορειβατικό σύλλογο είτε με κάποια παρέα. Εξορμούμε στα βουνά για να απολαύσουμε την ορειβασία και την φύση αλλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες σκέψεις και ερωτήματα.

Για να γίνω πιο κατανοητός αναρωτιέμαι: Πόσο πειθαρχημένοι είμαστε στις αποφάσεις του αρχηγού της ομάδας; Πόσο συνεργάσιμοι είμαστε μαζί του και δεν δημιουργούμε προβλήματα στην ομάδα; Έχουμε την υπομονή όταν μετά από 8-10 ώρες πορείας στο βουνό και κουρασμένοι να μην γκρινιάζουμε με το παραμικρό; Δείχνουμε την ορειβατική μας συντροφικότητα και αλληλεγγύη στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας;

Αυτά τα ερωτήματα και πολλές άλλες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου όταν προκύπτουν προβλήματα και τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι όλοι οι συμμετέχοντες με μια δύσκολη κατάσταση. Έτσι αν χαθεί ή χτυπήσει κάποιος στο βουνό επειδή δεν άκουσε τις υποδείξεις του αρχηγού τα πράγματα σοβαρεύουν. Πόση ταραχή, πόση ένταση, προβληματισμό και λύπη φέρνει στην υπόλοιπη ομάδα; Για αυτό το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακούμε τον αρχηγό της ομάδας, να ενεργούμε συλλογικά και όχι ατομικά.

Αν ενεργήσουμε όλοι συλλογικά και με συντροφικότητα θα περιορίσουμε τα λάθη, θα υπάρξουν λιγότερες εντάσεις και σίγουρα θα απολαύσουμε καλύτερα την ορειβασία. Συλλογικότητα, υπομονή, πειθαρχία και ορειβατική σκέψη είναι κάποια από τα συστατικά μιας καλής εκδρομής. Να μην ξεχνάμε πως το βουνό μας διδάσκει το εμείς και όχι το εγώ.