Τα Όρη Βάλτου καταλαμβάνουν το βόρειο τμήμα της Αιτωλοακαρνανίας και το νοτιοανατολικό της Άρτας. Το ύψος τους δεν είναι μεγάλο, δεν φτάνουν καν τα 1.900 μέτρα, όμως η κορυφογραμμή τους είναι εκτενής και εκτός από την υπέροχη θέα που προσφέρει (μέχρι και τον Όλυμπο) παρουσιάζει μεγάλες εναλλαγές και έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον. Τα υποαλπικά λιβάδια και η πετρώδης κορυφογραμμή στα βόρεια δίνουν τη θέση της σε πυκνά δάση ελάτης στο νότιο τμήμα. Η διήμερη διάσχιση που έγινε για πρώτη φορά από το σύλλογό μας κινήθηκε στο τμήμα της οροσειράς που βρίσκεται στο νομό Άρτας, το οποίο ονομάζεται Γάβρογος.

Μια καινούρια χρονιά ξεκινάει και η παράδοση θέλει να κόψουμε την βασιλόπιτά μας. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά μας φιλοξένησαν τα βουνά του δήμου Καραϊσκάκη. Αυτή τη φορά ανεβήκαμε στην κορυφή Αετοί που βρίσκεται στο Αστρί.

Η τελευταία εξόρμηση για φέτος μας έφερε και πάλι στα αγαπημένα μας όρη Βάλτου και συγκεκριμένα στην Καλάνα. Παρά το χαμηλό της υψόμετρο η κορυφογραμμή της παρουσιάζει έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον με αρκετά τεχνικά περάσματα, απότομες ορθοπλαγιές και εντυπωσιακή θέα προς τον Αμβρακικό, τα Άγραφα και το Βελούχι ενώ από κάτω μας βλέπουμε τον Αχελώο και την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών.

Η μέρα είναι μικρή και για αυτό ξεκινάμε πολύ νωρίς από την Άρτα με κατεύθυνση το Παλιό Χαλκιόπουλο όπου μας περιμένει ο ΣΕΟ Πάτρας, μέλη από τους ορειβατικούς συλλόγους Αγρινίου και Κορίνθου και η Ομάδα Πεζοπορίας/Ορειβασίας Ορεινού Βάλτου. Φτάνοντας μας περιμένει καλωσόρισμα με τοπικά προϊόντα, τσάι και καφέ προσφορά της τοπικής κοινότητας Χαλκιόπουλου και της Ο.Π.Ο.Ο. Βάλτου.

Πρώτη ανάβαση για το 2015 όπως πάντα είναι η κοπή της πίτας. Φέτος επιλέξαμε τη Χελώνα για αυτή μας την εκδήλωση. Παρά το ταπεινό του ύψος είναι ένα από τα πιο όμορφα βουνά της περιοχής μας με πυκνό ελατόδασος μέχρι την κορυφή του. Παράλληλα με την κοπή της πίτας, αποφασίσαμε με έξοδα του συλλόγου, να σηματοδοτήσουμε το πανέμορφο αυτό μονοπάτι.

Η Δυτική Ελλάδα περιλαμβάνει πολλά βουνά εκ των οποίων κάποια είναι πραγματικά μεγαλοπρεπή (όπως λόγω χάρη τα Τζουμέρκα). Όμως πέραν αυτών υπάρχουν και άλλες διαδρομές, όμορφες και με μεγάλη ιστορία. Η συμμετοχή στον ορειβατικό σύλλογο μας έδωσε την ευκαιρία, την Κυριακή που μας πέρασε, να ανακαλύψουμε μία από αυτές τις διαδρομές.

Η Χελώνα είναι ένα από τα πιο χαμηλά, σε υψόμετρο, βουνά του νομού μας. Αυτό όμως που αφήνει άναυδο τον ορειβάτη είναι η ομορφιά της, αφού καλύπτεται από πυκνό ελατόδασος. Ανήκει στα όρη Βάλτου και αξίζει την επίσκεψή μας τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα με χιόνι.

Η διαδρομή μας ξεκινάει πάνω σε στροφή του δρόμου, περίπου 500μ. πριν το χωριό Γιαννιώτη, πάνω σε χωματόδρομο. Στο χωματόδρομο υπάρχουν αραιά κίτρινα σημάδια πάνω σε δέντρα. Περίπου μετά από 40 λεπτά φτάνουμε στη θέση Ιτιές όπου υπάρχει βρύση με νερό. Από εκεί συνεχίζουμε και πάλι στο χωματόδρομο για άλλο τόσο μέχρι που τα σημάδια μας δείχνουν να τον εγκαταλείψουμε και κινούμαστε πλέον σε μονοπάτι στο δάσος ακολουθώντας πάντα τα σημάδια.

Φτάνουμε σε μεγάλο λιβάδι το οποίο διασχίζουμε και από εκεί και μετά αρχίζει το τελευταίο στάδιο της ανάβασής μας. Μέσα από πυκνό δάσος φτάνουμε στην κορυφογραμμή από την οποία έχουμε πανοραμική θέα: Τζουμέρκα, Τύμφη, Νεμέρτσικα από τη μία μεριά, Λευκάδα και Κεφαλλονιά στο Ιόνιο, προς το νότο Παναιτωλικό, Παναχαϊκό και στο βάθος ο Ερύμανθος. Δίπλα μας τα όρη Βάλτου και λίγο πιο πίσω τα άγρια Άγραφα.

Η επιστροφή γίνεται από την ίδια μερια και όλη η διαδρομή κρατάει περίπου 6 ώρες.

Η ακύρωση της κυριακάτικης εξόρμησης για τη Φούρκα (εκκίνηση από Παχτούρι Ν. Τρικάλων) μας οδήγησε την περασμένη Κυριακή στην κορυφή Χελώνα, που αποτελεί μαζί με άλλες κορυφές  τα όρη Βάλτου. Ένα βουνό που χωρίζει τον νομό Άρτας από αυτόν της Αιτωλοακαρνανίας και είναι εκμεταλλεύσιμο από τους υλοτόμους, καθώς έχει πυκνό δάσος από έλατα. Τα δύο κοντινότερα χωριά από την εκκίνηση της πεζοπορίας είναι το Γιαννιώτι και η Σκουληκαριά.

Η Χελώνα όποια εποχή και να την επισκεφτείς σε συναρπάζει με το μαγικό ελατόδασος που φτάνει σχεδόν μέχρι την κορυφή της και τη μοναδική θέα που προσφέρει προς τα Τζουμέρκα, τον Αμβρακικό, το Παναιτωλικό και σε όλα τα ορεινά συμπλέγματα της Ηπείρου και όχι μόνο. Όμως η πραγματική της όψη αποκαλύπτεται τον χειμώνα με τα έλατα σκεπασμένα από τα χιόνια σε ένα τοπίο που μοιάζει σα να βγήκε από τη Νάρνια του C.S. Lewis.