Σάββατο μεσημέρι ξεκινάμε από την Άρτα με κατεύθυνση την Κόνιτσα και από εκεί αρχίζουμε την πεζοπορία μας προς το Σάδι Μύγας, περνώντας πρώτα από τη γραφική Μονή Στομίου. Δυστυχώς το βάρος του εξοπλισμού μας κάνει να κινούμαστε αργά με αποτέλεσμα να σταματήσουμε στις λάκες πριν το Σάδι Μύγας και όχι στο Σάδι όπως είχαμε προγραμματίσει αρχικά.

 Κυριακή πρωί πρωί "φορτωνόμαστε" με τον εξοπλισμό μας και ξεκινάμε την ανάβασή μας πάνω σε καλογραμμένο μονοπάτι προς το πέρασμα του Καρτερού, το οποίο βρίσκουμε με πολύ καλή ποιότητα χιονιού. Η ανάβασή μας στα αλπικά οροπέδια της Τύμφης συνοδεύεται με μια μπόρα με τις στάλες της βροχής να δροσίζουν ευχάριστα τα  ιδρωμένα μας κορμιά. Πλέον κινούμαστε στο οροπέδιο και αφού περάσουμε τη Λούτσα Ρομπόζη κατεβαίνουμε στη Σιδηρόβρυση όπου ξεκουραζόμαστε, αναζωογονούμαστε και εφοδιαζόμαστε με νερό. Η Ξερόλουτσα ή Λάκα Τσουμάνη με το λιγοστό νερό της ήταν γεμάτη κίτρινα αγριολούλουδα προσφέροντας ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Συνεχίζουμε προς το πέρασμα της Νταβάλιστας το οποίο μας κόβει την ανάσα από ψηλά. Η κατάβασή μας σκληρή και επίπονη νιώθοντας το βάρος του σακιδίου να συμπιέζει το κορμί μας. Η σκέψη μας τρέχει στον άτυχο χαμό του ορειβάτη Ηλία Καλαϊτζή ο οποίος ακολουθούσε την ίδια διαδρομή με εμάς. Χαμηλά εκεί που δεν το περιμένουμε βρίσκουμε ένα μικρό τραβερσαριστό κομμάτι με παγωμένο χιόνι. Φοράμε τα κραμπόν μας και ξεπερνάμε και αυτή τη δυσκολία. Συνεχίζουμε το απότομο κατέβασμα μέχρι τη Μονή Στομίου και από εκεί φτάνουμε στην Κόνιτσα όπου δροσιζόμαστε στα κρύα νερά του Αώου.

Περνώντας το μονότοξο πέρτινο γεφύρι της Κόνιτσας αφήνουμε πλέον πίσω μας την περιπέτεια που ζήσαμε στην άγρια Τύμφη, μακριά από τη βοή της πόλης και την καθημερινότητα.