Σάββατο μεσημέρι ξεκινάμε για μια από τις πιο όμορφες και απομονωμένες περιοχές της χώρας μας: τα Άγραφα. Τα Άγραφα έχουν χαρακτηριστεί σαν μια από τις πιο καθαρές περιοχές της Γης και η φύση τους είναι από τις πιο άγριες στον ελλαδικό χώρο. Σύμφωνα με μια λαϊκή ρήση "όταν ο Θεός έφτιαχνε τον κόσμο, πήρε μια χούφτα από χώμα και το πέρασε σε σήτα. Το εύφορο πέρασε από αυτήν και έγιναν οι κάμποι, οι πέτρες και τα χοντράδια έπεσαν στη γη και γεννήθηκαν τα Άγραφα." Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα από τα αγαπημένα παιδικά, και όχι μόνο, βιβλία "Τα ψηλά βουνά" του Ζαχαρία Παπαντωνίου αναφέρεται στα Άγραφα.
Μετά από αρκετό και δύσκολο δρόμο φτάνουμε στα Επινιανά και άλλοι κατευθύνονται προς τον ξενώνα ενώ οι υπόλοιποι στήνουμε τις σκηνές μας στη φιλόξενη αυλή του σχολείου. Αφού δώσουμε το πρωινό ραντεβού μας και τσιμπήσουμε κάτι πάμε για ύπνο. Σηκωνόμαστε πρωί πρωί και περπατώντας για 5 λεπτά στην άσφαλτο φτάνουμε στην είσοδο του μονοπατιού. Το τοπίο μεμιάς αλλάζει, μπαίνουμε σε σκιερό μονοπάτι και δίπλα μας βλέπουμε τις αναβαθμίδες που χρησιμοποιούνταν παλιά αλλά τώρα έχουν παραδοθεί και πάλι στη φύση.
Περπατάμε κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων πάνω σε καλοφτιαγμένο κατηφορικό μονοπάτι μέχρι να φτάσουμε σε εικονοστάσι από όπου θαυμάζουμε το μεγαλείο της χαράδρας του Ασπρορέματος. Γύρω μας εκτός από τις πανέμορφες ορχιδέες και τα άλλα λουλούδια υπάρχουν πάρα πολλές αγριοφράουλες τις οποίες δεν χάνουμε την ευκαιρία να τις δοκιμάσουμε. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό Εκκλησιές όπου υπάρχει ένα ωραίο πλάτωμα για να κάνουμε το διάλειμμά μας. Το μονοπάτι αυτό κατασκευάστηκε από τη ΜΟΜΑ και μάλιστα έχει πάνω του τα απομεινάρια από τους στύλους του ΟΤΕ που συνέδεαν παλιά τον οικισμό του Ασπρορέματος με τον υπόλοιπο κόσμο...
Συνεχίζουμε το περπάτημά μας και περνάμε έναν πανέμορφο καταρράκτη. Το μονοπάτι αρχίζει και στενεύει και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή σε κάποια σημεία, γενικά είναι σε καλή κατάσταση, χτιστό και σε πολλά σημεία λαξεμένο μέσα στο βράχο. Σιγά σιγά κατηφορίζει και μας οδηγεί στο Ασπρόρεμα το οποίο είναι αρκετά ορμητικό. Το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά από την τελευταία μας επίσκεψη εδώ, λογικά λόγω των έντονων βροχοπτώσεων του χειμώνα, με αποτέλεσμα η τσιμεντένια γέφυρα που παλαιότερα ήταν απροσπέλαστη πλέον να είναι προσεγγίσιμη.
Κάποιοι αποφασίζουν να σταματήσουν εδώ την πορεία τους ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουμε προς τον οικισμό του Ασπρορέματος. Καθώς ανεβαίνουμε την πλαγιά μας περιμένει μια έκπληξη καθώς αυτή είναι κατάφυτη από το σπάνιο και υπό προστασία Lilium candidum, ένα πανέμορφο και μυρωδάτο κρίνο. Δυστυχώς το μονοπάτι από εδώ και πέρα είναι δύσβατο και δίνεται μάχη με τα βάτα για να μπορέσουμε να περάσουμε. Το μονοπάτι αν και δεν είναι ιδιαίτερα ορατό έχει μια κατεύθυνση και με κάποια δυσκολία το ακολουθούμε για να φτάσουμε στον οικισμό του Ασπρορέματος. Εκεί θα βρούμε και τους μοναδικούς κατοίκους του για το καλοκαίρι την οικογένεια της κυρίας Μαρίας Ζαρκαδούλα που φιλόξενη όπως πάντα θα μας κεράσει καφέ.
Γύρω μας βρίσκονται τα ερείπια του χωριού και το μόνο σπίτι το οποίο στέκεται όρθιο είναι αυτό της κυρίας Μαρίας. Ψάχνοντας να βρω κάποιες λεπτομέρειες για τον οικισμό βρήκα τις παρακάτω ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ο οικισμός το 1940 είχε περίπου 250 κατοίκους. Τη δεκαετία του '60 τα 40 παιδιά του οικισμού πήγαιναν στο μονοθέσιο καλοκαιρινό σχολείο (τα ερείπια του οποίου είναι ορατά) ενώ αργότερα πήγαιναν στα Επινιανά ή στο Τροβάτο. Το χωριό ερήμωσε από τη δεκαετία του '60 και μετά ενώ μέχρι το 1991 υπήρχαν 3 κάτοικοι.
Η ώρα περνάει ευχάριστα αλλά πρέπει και εμείς να φύγουμε και να εγκαταλείψουμε το πανέμορφο αυτό μέρος. Παίρνουμε το μονοπάτι της επιστροφής και ανοίγουμε το βήμα μας μιας και για το μεσημεράκι υπάρχει πρόγνωση για βροχή η οποία δυστυχώς μας βρίσκει στο χειρότερο δυνατό σημείο. Με μεγάλη προσοχή περνάμε τα επικίνδυνα περάσματα και αισίως φτάνουμε στα Επινιανά.
Πορεία περίπου 8 ώρες.
Πηγές: http://www.agrafiotis.gr